To dzieje się wtedy, gdy człowiek przestaje myśleć. Gdy nie stawia pytań, nie kwestionuje, nie analizuje – a jedynie poddaje się fali wydarzeń, cudzym decyzjom i narracjom. W takiej atmosferze wszystko można zrobić „sprawnie” i bez większego oporu. Nawet coś, co kiedyś wydawałoby się nie do pomyślenia – jak zastąpienie imienia Alfons imieniem Karol – nagle staje się „naturalne”, „trafione”, a nawet „lepiej brzmiące”.
I właśnie to jest najbardziej niepokojące. Bo przecież Alfons to konkretna postać, z konkretnym kontekstem, historią, znaczeniem. A jednak jego imię zostaje zastąpione, niemal bez refleksji. Dlaczego? Bo Karol brzmi milej? Bo lepiej pasuje do dzisiejszych oczekiwań, do kultu wizerunku, do potrzeby łagodności i poprawności?
W ten sposób, krok po kroku, przepisujemy rzeczywistość. Nie zawsze z premedytacją, częściej z lenistwa myślowego, z potrzeby spokoju lub z braku odwagi. I w imię „nowego początku” przyklejamy nowe etykietki, zmieniamy imiona, modyfikujemy symbole. Bo przecież „jakoś pasuje”, bo „brzmi lepiej”.
Ale prawda jest taka, że jeśli nie zatrzymamy się i nie zaczniemy znów myśleć, to kolejne zmiany – pozornie drobne – będą coraz głębsze. I pewnego dnia obudzimy się w świecie, gdzie wszystko będzie inne, ale nikt nie będzie już pamiętał, jak i kiedy to się właściwie stało.
Bo wszystko zaczęło się od momentu, w którym przestaliśmy
myśleć.