Na fotografii wykonanej zaraz po katastrofie smoleńskiej widzimy dwóch mężczyzn, którzy stoją w milczeniu, wpatrując się w coś poza kadrem. Ich twarze są poważne, niemal kamienne. Chociaż nie wypowiadają słów, ich postawy i spojrzenia mówią więcej niż tysiąc zdań. Tragedia, która właśnie się wydarzyła, zawisła w powietrzu jak ciężka mgła — podobna do tej, która spowijała smoleńskie lotnisko 10 kwietnia 2010 roku.
Można się tylko domyślać, co dzieje się w ich głowach. Być może jeden z nich zastanawia się, jak w ogóle mogło do tego dojść — czy była to tylko fatalna kombinacja warunków pogodowych i ludzkich błędów, czy może coś więcej? Drugi może myśli o rodzinach ofiar, o rozmiarze straty, która właśnie uderzyła w państwo, społeczeństwo, a może i w jego własne życie osobiste.
Jest w nich jakiś cień odpowiedzialności, może lęku — niekoniecznie politycznego, ale ludzkiego, egzystencjalnego. Takie wydarzenie zmienia ludzi, przewartościowuje życie, każe zadawać pytania, na które nie ma prostych odpowiedzi. Czy można było temu zapobiec? Co teraz będzie z krajem, który stracił tak wielu liderów w jednym momencie?
W tym bezruchu, w tej ciszy, która zdaje się być głośniejsza niż jakikolwiek krzyk, odbija się echo tragedii. To moment, w którym kończy się rutyna, a zaczyna historia. A ci dwaj panowie — świadkowie tej chwili — być może właśnie to sobie uświadam
iają.