Na tej fotografii, wykonanej zaraz po katastrofie w Smoleńsku, widzimy dwóch mężczyzn stojących w ciszy, być może jeszcze nie do końca wierzących w to, co się wydarzyło. Ich twarze są napięte, oczy wpatrzone gdzieś w dal – w miejsce, gdzie jeszcze niedawno tliło się życie. W ich postawie widać szok, smutek, ale też ciężar odpowiedzialności.
Być może myślą o tym, jak powiedzieć narodowi o tragedii, która pozbawiła kraj prezydenta i elity państwowej. Może zastanawiają się, jak to się mogło wydarzyć, czy dało się tego uniknąć. Jeden z nich mógł właśnie uświadomić sobie, że Polska stoi u progu wielkiego kryzysu – nie tylko politycznego, ale też emocjonalnego.
Drugi może czuje gniew – na los, na okoliczności, na chaos, który narasta z każdą chwilą. Może obaj wspominają znajomych, którzy byli na pokładzie – ludzi, z którymi rozmawiali dzień wcześniej. Teraz już ich nie ma.
To nie jest zwykłe zdjęcie – to kadr z momentu, w którym czas na chwilę się zatrzymał, a cała Polska wstrzymała oddech. Jakiekolwiek myśli im wtedy towarzyszyły, były one zapewne przesiąknięte bólem, szokiem i poczuciem wielkiej straty.
Chcesz, żebym dołączył analizę zdjęcia, jeśli je zał
ączysz?