To zdjęcie, wykonane zaraz po katastrofie smoleńskiej, emanuje ciężarem chwili. Dwaj mężczyźni – milczący, z twarzami pełnymi bólu, zmęczenia i niedowierzania – stoją w miejscu, które jeszcze chwilę wcześniej miało powitać polską delegację z honorami. Teraz panuje tu cisza przerywana jedynie odgłosami działań ratowniczych i szumem drzew.
Patrząc na nich, można się zastanawiać, co czują. Być może zmagają się z ogromem tragedii – świadomością, że w jednej chwili kraj stracił prezydenta, generałów, posłów, duchownych. Może myślą o tym, jak przekazać narodowi tę wiadomość, jak ocalić resztki jedności, kiedy sam fundament państwa został tak brutalnie zachwiany.
W ich oczach widać nie tylko szok, ale i poczucie odpowiedzialności – za słowa, które padną, za decyzje, które trzeba będzie podjąć. Są świadkami historii, ale także jej uczestnikami, zmuszonymi, by działać w obliczu największej narodowej tragedii współczesnej Polski. Ich milczenie mówi więcej niż tysiące słów – to moment, który na zawsze pozostanie symbolem narodowego żalu i chwili, w której wszystko się zmieni
ło.