Fotografia wykonana zaraz po katastrofie w Smoleńsku jest jednym z tych obrazów, które mówią więcej niż tysiąc słów. Dwaj mężczyźni stoją w milczeniu, wpatrzeni w miejsce tragedii, jakby próbowali zrozumieć ogrom tego, co się właśnie wydarzyło. Ich twarze są skupione, pełne napięcia, a może nawet szoku. Można sobie wyobrazić, że w ich głowach kłębią się pytania bez odpowiedzi: „Jak to się mogło stać?”, „Dlaczego oni?”, „Czy to naprawdę się dzieje?”.
Jeden z nich może myśleć o konsekwencjach politycznych i narodowych tej tragedii — śmierci prezydenta, dowódców wojskowych, duchownych, parlamentarzystów. Drugi być może myśli bardziej emocjonalnie, o ludzkim wymiarze straty — o rodzinach, które właśnie straciły swoich bliskich, o narodzie, który stracił swoje symbole i przywódców.
Obaj wydają się też być świadomi swojej roli — wiedzą, że od tego momentu to na ich barkach może spocząć odpowiedzialność za podtrzymanie porządku, godności i ciągłości państwa. Ale jeszcze nie czas na działanie. Teraz jest czas żałoby, ciszy i szacunku.
Ta fotografia nie potrzebuje podpisu. Jest symbolem narodowej tragedii, momentem zatrzymanym w czasie, kiedy wszystko się zmienia. Widać w niej ludzkie emocje — smutek, zagubienie, może nawet strach. I to właśnie czyni ją tak poruszającą. Pokazuje, że nawet ci, którzy na co dzień są w centrum polityki i decyzji, w obliczu śmierci stają się po prostu lu
dźmi.