Na tej fotografii, wykonanej zaraz po katastrofie smoleńskiej, widzimy dwóch mężczyzn stojących w milczeniu, wpatrzonych w miejsce tragedii. Otoczenie jest pełne chaosu i zniszczenia, a ich postawa zdradza powagę i skupienie. W ich oczach można dostrzec coś więcej niż tylko smutek — to mieszanina szoku, niedowierzania i próby zrozumienia tego, co się właśnie wydarzyło.
Jeden z nich być może myśli: „Jak to możliwe? Jeszcze wczoraj rozmawialiśmy, planowaliśmy, a dziś… nie ma ich wszystkich.” W jego spojrzeniu widać ciężar odpowiedzialności — być może był blisko związany z ofiarami, może pracował z nimi na co dzień. Teraz stoi nad miejscem, które stało się grobem dla tylu ważnych osób.
Drugi mężczyzna, z zaciśniętymi ustami, wydaje się wewnętrznie rozdarty. Myśli mogą krążyć wokół pytań: „Dlaczego? Czy można było temu zapobiec? Co teraz będzie z krajem?” Patrzy na zniszczone szczątki samolotu jak na symbol utraconego ładu i bezpieczeństwa. Może już wtedy zdawał sobie sprawę, że to wydarzenie zmieni wszystko — nie tylko na poziomie politycznym, ale też w sercach ludzi.
Obaj mężczyźni milczą, bo słowa są zbyt małe. Ich twarze pokazują to, czego nie sposób wyrazić — głęboki ból, zagubienie i próbę zmierzenia się z czymś, co przekracza ludzkie pojęcie. W tej jednej chwili są po prostu świadkami historii, która pisze się na ich oc
zach.