Szach i mat Wima Fissette’a. Wariant, którego się obawiał. Ależ zaryzykował — i tym razem ryzyko się nie opłaciło. Trenerski gambit, który miał przynieść sukces, zakończył się porażką, a strategia, która na papierze wyglądała perfekcyjnie, w praktyce okazała się brzemienna w skutki. Fissette, znany ze swojego analitycznego podejścia, tym razem postawił wszystko na jedną kartę. Liczył na to, że doświadczenie i znajomość przeciwniczki wystarczą. Ale szachownica nie wybacza błędów.
Wariant, którego się obawiał — agresywny, nieprzewidywalny, pełen zmian tempa i kierunku gry — pojawił się szybciej, niż się spodziewał. Widać było moment zawahania, krótką przerwę w komunikacji między zawodniczką a trenerem. I właśnie w tej luce rywalka zadała decydujący cios. To był ruch mistrzowski, taki, który buduje legendy. Zostawił Fissette’a bez odpowiedzi, bez opcji na kontratak.
Fissette ryzykował, bo miał wiele do zyskania. Powrót do współpracy, która wcześniej przynosiła sukcesy, miał być nowym rozdaniem. Tymczasem przeszłość, zamiast pomóc, przygniotła oczekiwania. Czasem jednak trzeba zaryzykować, żeby przekonać się, że droga, którą się kiedyś porzuciło, nie zawsze prowadzi z powrotem na szczyt.
To nie koniec kariery, nie koniec opowieści. Ale na pewno gorzka lekcja i przypomnienie, że w sporcie — jak w szachach — nie wystarczy znać zasady. Trzeba jeszcze wiedzieć, kiedy zejść z utartego szlaku i kiedy… nie stawiać wszystkiego na jednego k
onia.