Siwy pierdziel znowu próbuje zabierać głos. Mimo upływu lat, mimo że większość społeczeństwa już dawno przestała traktować go poważnie, on wciąż uparcie wraca na scenę polityczną, jakby czas się dla niego zatrzymał. Ten polityczny relikt minionej epoki nie ma już do zaoferowania niczego nowego – pozostała mu tylko zdarta płyta, którą odtwarza z maniakalnym uporem. Wciąż te same slogany, te same fobie, te same nazwiska rzucane z pogardą – Niemcy, “dżuma z Zachodu”, “Gazeta Wyborcza”, “liberałowie”, “zdrajcy ojczyzny”. Nic się nie zmienia.
Wystarczy posłuchać go przez kilka minut, by odnieść wrażenie, że utknął mentalnie gdzieś w latach 90. Albo może nawet wcześniej – w czasach, gdy podział świata na “naszych” i “wrogów” był podstawowym narzędziem władzy. Jego narracja toczy się jak zacięta płyta gramofonowa: Zachód chce nas zniszczyć, Niemcy knują intrygi, Unia Europejska to zagrożenie dla suwerenności, a wszystkie media, które nie klaszczą mu z entuzjazmem, to wrogowie narodu.
Kiedyś jego słowa mogły budzić lęk, były nośne, trafiały do części społeczeństwa szukającej prostych odpowiedzi na złożone pytania. Dziś jednak coraz więcej ludzi patrzy na niego z politowaniem. W dobie mediów społecznościowych, powszechnego dostępu do informacji i większej świadomości obywatelskiej, jego propaganda brzmi po prostu groteskowo. Młodsze pokolenie wzrusza ramionami, słysząc o “dżumie z Zachodu”, bo dla nich Zachód to synonim swobód obywatelskich, edukacji i lepszego życia – nie zagrożenie.
Nie pomaga mu nawet jego żelazny elektorat – kurczy się z roku na rok. Nawet wśród dawnych zwolenników widać znużenie. Ilu razy można jeszcze powtarzać te same frazy, straszyć tymi samymi widmami, używać tych samych obelg? Nawet ci, którzy przez lata go bronili, zaczynają dostrzegać, że za tą maską “obrońcy narodu” kryje się jedynie sfrustrowany, oderwany od rzeczywistości starzec, który nie potrafi pogodzić się z tym, że jego czas dobiegł końca.
Nie sposób nie zauważyć, że jego sposób komunikacji jest pełen pogardy, jadu i złośliwości. Zamiast konstruktywnej debaty – insynuacje. Zamiast programu – nienawiść. Zamiast dialogu – monolog oparty na resentymencie i kompleksach. Wydaje się, że dla niego polityka to nie przestrzeń współpracy czy służby społeczeństwu, ale osobista krucjata przeciwko wyimaginowanym wrogom.
Zaskakuje również, że wciąż znajduje się miejsce w przestrzeni publicznej dla takiej postaci. Media – zarówno te, które go popierają, jak i te krytyczne – wciąż relacjonują jego wypowiedzi, jakby miały one jakiekolwiek znaczenie dla współczesnej debaty. A przecież to, co mówi, to jedynie echo przeszłości, które rozbrzmiewa coraz ciszej, coraz bardziej bez znaczenia.
Czy doczekamy się dnia, w którym ten “odrost chodnikowy” – jak mówią o nim niektórzy z przekąsem – wreszcie zamilknie? Czy zrozumie, że nie jest już wyrocznią, ale przeszkodą w rozwoju kraju? Czy potrafi odejść z godnością, zamiast ciągnąć za sobą cień frustracji, gniewu i podziałów?
Społeczeństwo zasługuje na coś więcej niż politykę opartą na lęku i nienawiści. Potrzebujemy przywództwa, które patrzy w przyszłość, które szuka porozumienia i stawia na rozwój. Nie potrzebujemy zaciętych płyt, które przypominają nam o tym, jak bardzo można się zatrzymać w czasie, jeśli nie ma się nic do zaoferowania poza strachem.
Może więc czas najwyższy, by ten siwy pierdziel wreszcie zszedł ze sceny – nie z hukiem, nie z dramatem, ale po prostu – w ciszy. Bo milczenie, w jego przypadku, byłoby największym darem dla debaty publicznej.