Rosjanka przegrywała już 3:5. I wtedy nastąpił wielki zwrot akcji.
Na trybunach zapanowała cisza, przerywana jedynie odgłosami odbijanej piłki i sporadycznymi okrzykami kibiców. Mecz drugiej rundy wielkoszlemowego turnieju był już niemal rozstrzygnięty. Rosjanka, 23-letnia Marina Kuzniecowa, debiutująca w głównym losowaniu US Open, przegrywała 3:5 w decydującym secie z dużo bardziej doświadczoną rywalką – Włoszką Valentiną Moretti, rozstawioną z numerem 14.
Wszystko wskazywało na to, że emocje się kończą. Moretti serwowała po zwycięstwo. Miała już piłkę meczową, kiedy Marina, zdesperowana i jakby pogodzona z porażką, posłała odważny bekhend po linii. Piłka otarła się o linię. Sędzia liniowy najpierw zasygnalizował aut, ale challenge wszystko zmienił – piłka była dobra. Marina obroniła meczbola. Następnie kolejne dwa. Wygrała gema i zmniejszyła straty do 4:5.
Trybuny zaczęły się budzić. Zaczęły się brawa, najpierw nieśmiałe, potem coraz głośniejsze. Kibice poczuli, że coś się zmienia.
W kolejnym gemie Moretti zaczęła grać nerwowo. Podwójny błąd serwisowy, niecelny forhend, i nagle było 5:5. Kuzniecowa podeszła do ławki, z zamyśleniem patrząc na trybuny. Wzięła głęboki oddech. W jej oczach nie było już strachu – była zaciętość i determinacja.
W jedenastym gemie pokazała tenis, który przypominał styl Marii Szarapowej z najlepszych lat: mocne, kątowe uderzenia, agresywny return, a przede wszystkim – pewność siebie. Zdominowała gema przy własnym podaniu i po raz pierwszy w secie objęła prowadzenie – 6:5.
Publiczność w Nowym Jorku oszalała. To był klasyczny przykład “comebacku”, który Amerykanie kochają najbardziej. Włoszka była rozbita. Jej twarz zdradzała narastającą frustrację. Popełniała niewymuszone błędy, których wcześniej unikała. Kuzniecowa, jakby wyczuwając moment, posłała kilka kapitalnych skrótów, potem winner z bekhendu, aż wreszcie – przy pierwszej swojej piłce meczowej – zakończyła mecz asem serwisowym.
7:5 w trzecim secie. Mecz trwał 2 godziny i 38 minut.
Po ostatniej piłce Marina padła na kolana. Nie była faworytką. Nie miała nic do stracenia, ale zyskała wszystko – szacunek kibiców, uznanie ekspertów, a przede wszystkim – wiarę w siebie.
Na konferencji prasowej przyznała ze łzami w oczach:
– Kiedy przegrywałam 3:5, mówiłam sobie tylko jedno: „Nie kończ tego tak. Zmuś ją do walki.” Nie spodziewałam się, że odwrócę losy meczu, ale wiedziałam, że muszę dać z siebie wszystko. To mój pierwszy Wielki Szlem. Nie mogłam odejść bez walki.
Dla Moretti była to bolesna lekcja – nawet przewaga i doświadczenie nie wystarczą, jeśli choć na chwilę zabraknie koncentracji.
Dla Mariny – początek czegoś wyjątkowego.
—
Jeśli chcesz, mogę dopisać alternatywne zakończenie albo konty
nuację jej kariery po tym meczu.