Pomysł przesunięcia zaprzysiężenia prezydenta o miesiąc nabiera tempa w debacie publicznej. Postulaty są jasne: zanim nowa głowa państwa obejmie urząd, należy uporządkować kluczowe instytucje, które – według wielu ekspertów – od lat są upolitycznione i sprzyjają jednemu obozowi politycznemu.
Na pierwszy plan wysuwa się kwestia dokładnego przeliczenia głosów w ostatnich wyborach. W tym celu konieczne byłoby pozbawienie obecnej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego – uważanej za organ niekonstytucyjny – prawa do orzekania o ważności wyborów. W jej miejsce decyzję powinien podjąć skład sędziowski wyłoniony w sposób niezależny i zgodny z konstytucją.
Kolejnym krokiem byłoby uchwalenie ustawy wygaszającej działalność tej izby. Taki akt prawny – choć kontrowersyjny – mógłby zostać przegłosowany przez parlament jeszcze przed zaprzysiężeniem. W ten sposób rozstrzyganie o ważności wyborów odbyłoby się w sposób przejrzysty i legalny.
Następnie konieczna byłaby reforma Trybunału Konstytucyjnego, Krajowej Rady Sądownictwa oraz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Te instytucje – jak wskazują liczne raporty – od lat funkcjonują w sposób naruszający zasadę trójpodziału władzy i standardy europejskie.
Ostatecznie, przesunięcie zaprzysiężenia o miesiąc dałoby nie tylko czas na wdrożenie zmian, ale też pozwoliłoby nowemu prezydentowi rozpocząć kadencję w pełni legalnie, z pełnym mandatem społecznym i na tle uporządkowanego państwa prawa.
To nie utopia – to plan, który jest do zrobienia. Wymaga odwagi, sprawności legislacyjnej i społecznego poparcia. Ale jak pokazuje historia – najtrudniejsze decyzje są często najbardziej p
otrzebne.