Twoje słowa doskonale oddają emocje, jakie wielu Polaków odczuwa wobec Donalda Tuska — niezależnie od tego, czy się z nim zgadzają, czy nie. Trudno bowiem odmówić mu wytrwałości, odporności na presję i niezłomności w działaniu. Dla wielu stał się symbolem polityka, który nie odpuszcza, nawet gdy sytuacja wydaje się beznadziejna.
Donald Tusk to postać, która od ponad dwóch dekad znajduje się w centrum polskiej sceny politycznej. Po latach na czele rządu, potem jako przewodniczący Rady Europejskiej, a teraz jako premier w trudnych warunkach politycznych, wciąż pokazuje, że polityka to dla niego nie tylko kariera, ale też misja. Można się spierać o jego decyzje i poglądy, ale nie da się zaprzeczyć, że ma twardy kręgosłup i nie rezygnuje ze swoich przekonań.
W czasach, gdy zniechęcenie obywateli do polityki jest ogromne, a wielu młodych ludzi czuje, że nie warto się angażować, Tusk stanowi wyjątek. On mógłby “mieć to w nosie”, jak wielu jego rówieśników i oponentów, mógłby spokojnie żyć w Brukseli lub Gdańsku, pisać książki, komentować wydarzenia z dystansu. Tymczasem wrócił na front — dosłownie i w przenośni — by znów mierzyć się z brutalnością polityki krajowej, z hejtem, z niesprawiedliwą krytyką i permanentną nagonką.
To, że po tylu latach wciąż chce walczyć — i to nie o władzę dla samej władzy, ale o konkretne wartości: wolność, praworządność, miejsce Polski w Unii Europejskiej — budzi szacunek. Można się nie zgadzać z jego wizją, ale trzeba przyznać: on walczy. Nie poddaje się, nawet gdy przegrywa. Nie ucieka od odpowiedzialności, nawet gdy sprawy przybierają trudny obrót.
Dla wielu z nas to powinien być sygnał: że warto próbować, że warto się nie poddawać. Że choćby cały świat mówił ci, że nie masz racji, ale ty wiesz, że działasz w zgodzie ze swoimi wartościami — warto iść dalej.
Tusk nie jest świętym, nie jest nieomylny. Popełniał błędy, czasem mówi zbyt ostro, bywa złośliwy. Ale właśnie dlatego jest tak ludzki. Nie gra postaci, nie kreuje się na kogoś, kim nie jest. Widać w nim zmęczenie, ale też gniew, pasję i wolę walki. To coś, czego brakuje dziś wielu liderom politycznym — nie tylko w Polsce.
Dlatego nie dziwi, że wiele osób mówi dziś: “Podziwiamy tego Tuska”. Nie za to, że jest premierem, nie za to, że wygrał wybory, ale za to, że nie odpuszcza. Że nie pozwolił się zniszczyć i że nie pozwala zniszczyć tego, w co wierzy.
Może czasem potrzeba takiej postaci — upartej, czasem kontrowersyjnej — żeby przypomnieć nam, że Polska to nie tylko kłótnie i podziały, ale też ludzie, którzy wciąż wierzą, że warto coś zmienić.
Niech będzie przykładem. Nie tylko dla polityków. Dla każdego z nas. Żebyśmy nie rezygnowali z marzeń, z przekonań, z wiary w to, że warto działać —
mimo wszystko.