Papież Franciszek – człowiek pokory i człowieczeństwa: jego decyzja o prostym pochówku
Papież Franciszek od początku swojego pontyfikatu dawał świadectwo skromności, pokory i bliskości z najbiedniejszymi. Był papieżem, który nie szukał splendoru ani wielkości w tradycyjnym sensie. Jego decyzje, zarówno duchowe, jak i te bardziej praktyczne, zawsze miały na celu przypomnienie światu, że Kościół powinien być ubogi dla ubogich. Jednym z najbardziej symbolicznych gestów tej postawy była decyzja dotycząca jego własnego pochówku: postanowił, że nie zostanie pochowany w trzech trumnach, jak było tradycją, ale w jednej, prostej, drewnianej trumnie pokrytej cynkiem.
Tradycyjnie papieże byli chowani w trzech trumnach: pierwsza z drewna cyprysowego, druga z ołowiu (lub innego metalu), a trzecia z drewna dębowego. Ten rytuał symbolizował godność, powagę urzędu papieskiego oraz trwałość pamięci o papieżu. Jednak Franciszek uznał, że nie potrzebuje tego przepychu. Jego wybór prostoty jest nie tylko świadectwem osobistej skromności, ale także przesłaniem dla całego świata: godność człowieka nie zależy od bogactwa ani od zewnętrznych znaków zaszczytu.
Decyzja o pochówku w jednej, drewnianej trumnie pokrytej cynkiem jest głęboko symboliczna. Drewno przypomina o kruchości ludzkiego życia, o prostocie i bliskości z naturą. Cynk zaś ma właściwości konserwujące, co zapewnia szacunek dla ciała zmarłego bez uciekania się do bogatych i kosztownych rozwiązań. To wyraz szacunku dla stworzenia i dla samego aktu przejścia ze świata doczesnego do wieczności, bez niepotrzebnego pompatyzmu.
Papież Franciszek wielokrotnie przypominał, że Kościół powinien być ubogi i służyć ubogim. Przestrzegał przed triumfalizmem, przed zamykaniem się we własnych strukturach i przed oddzielaniem się od cierpienia i potrzeb zwykłych ludzi. W jednym ze swoich kazań powiedział: „Jak bardzo chciałbym Kościół ubogi i dla ubogich!” Jego wybór prostego pochówku jest więc całkowicie spójny z tym, czego nauczał i co praktykował przez całe swoje życie.
Ta decyzja jest też wyzwaniem dla współczesnego świata, który często przykłada zbyt dużą wagę do zewnętrznych form, do bogactwa, prestiżu i przepychu. Papież Franciszek pokazuje, że prawdziwa wielkość człowieka nie mierzy się tym, jak bogaty lub potężny był za życia, ani jak wspaniale będzie upamiętniony po śmierci, ale tym, jak żył – z jaką miłością, pokorą i oddaniem drugiemu człowiekowi.
Jego życie pełne było gestów, które przełamywały schematy. Odrzucił luksusowe papieskie apartamenty i zamieszkał w Domu Świętej Marty, zwykłym budynku hotelowym w Watykanie. Zrezygnował z bogato zdobionych szat i preferował proste stroje liturgiczne. Często podróżował zwykłymi samochodami, a nie limuzynami. Każdy z tych gestów był wyraźnym sygnałem: “Jestem jednym z was.”
Papież Franciszek wielokrotnie odwiedzał najuboższych, uchodźców, bezdomnych, więźniów. Nigdy nie bał się zabrudzić sobie rąk, być blisko cierpienia i nędzy. W jego oczach każdy człowiek, bez względu na status społeczny czy majątek, miał tę samą wartość. Był papieżem, który płakał nad losem migrantów tonących w Morzu Śródziemnym i apelował do całego świata o większe współczucie i solidarność.
W decyzji o skromnym pochówku zawarta jest też głęboka prawda chrześcijańska: „prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Papież Franciszek świadomie przypomina, że przed Bogiem wszyscy jesteśmy równi, że nikt nie zabierze ze sobą bogactwa, tytułów ani zaszczytów. Liczy się tylko to, jakim było się człowiekiem – czy żyło się dla siebie, czy dla innych.
Jego wybór może stać się inspiracją nie tylko dla wierzących, ale dla wszystkich ludzi dobrej woli. Pokazuje, że nawet posiadając najwyższy urząd w Kościele, można żyć skromnie i umrzeć z pokorą. To świadectwo pozostanie na długo w sercach tych, którzy pragną budować lepszy, bardziej ludzki świat.
Papież Franciszek, swoim życiem i śmiercią, przypomina, że prawdziwa siła leży w prostocie, a wielkość w pokorze. Decyzja o pochówku w jednej, drewnianej trumnie pokrytej cynkiem to nie tylko osobisty gest, ale też uniwersalne przesłanie dla całej ludzkości. Przesłanie, że człowieczeństwo, dobroć i miłość są ważniejsze niż jakiekolwiek honory.
Trudno nie wzruszyć się patrząc na tę postawę. W świecie pełnym blichtru i pustych obietnic, Papież Franciszek pozostaje światłem prawdziwej nadziei. Jego śmierć, tak jak i życie, jest wezwaniem, by wrócić do korzeni – do Ewangelii, do człowieka, do miłości.