Na jego decyzje czekały różne sprawy
W małym gabinecie, na czwartym piętrze starego budynku administracji, panował półmrok. Drewniane biurko uginało się pod ciężarem papierów, a zegar na ścianie od dawna nie odmierzał czasu – zatrzymał się dokładnie o 12:07, jakby sam nie chciał już dłużej czekać. On jednak wciąż siedział, z łokciem opartym o blat, wpatrzony w okno, za którym nic się nie działo. Cisza była niepokojąca, przerywana jedynie odległym odgłosem rozmów z korytarza.
Na jego decyzje czekały różne sprawy – sprawy większe i mniejsze, prywatne i urzędowe, bieżące i takie, które dawno powinny być zamknięte. Każda z nich miała swoją teczkę, kolor, podpis, termin. Ludzie stali w kolejce, niektórzy od miesięcy, z nadzieją, że właśnie dziś otrzymają odpowiedź, pozwolenie, decyzję – jakikolwiek znak, że ich życie ruszy do przodu.
Ale on nie potrafił już decydować.
Nie zawsze tak było. Kiedyś jego podpis miał wagę – wystarczył, by ktoś dostał pracę, mieszkanie, pozwolenie na budowę czy rekomendację. Przychodzili z prośbami, z dokumentami, z oczami pełnymi nadziei. A on… on czuł, że ma znaczenie. Że jego decyzje mają sens, że coś zmieniają.
Z czasem jednak każda decyzja zaczęła ciążyć. Każdy podpis mógł pociągnąć za sobą konsekwencje, ktoś mógł poczuć się skrzywdzony, a ktoś inny – niesprawiedliwie uprzywilejowany. Zaczął się bać. Najpierw drobnych spraw, potem większych. Aż w końcu bał się wszystkiego. I choć przychodził do pracy codziennie o ósmej, siadał przy biurku, otwierał teczki – niczego nie podpisywał. Przekładał kartki, wertował dokumenty, wpatrywał się w puste pola do podpisu, ale ręka nie drżała – po prostu nie pisała.
Po korytarzach krążyły plotki: że chory, że wypalony, że czeka na emeryturę, że ktoś inny tak naprawdę wszystko za niego robi. Ale on wiedział jedno – nie chodziło o zmęczenie ani o brak kompetencji. Chodziło o odpowiedzialność, która z czasem przygniotła go jak lawina.
Za drzwiami znów ktoś zapukał. Kolejna sprawa. Kolejna nadzieja. Kolejne życie zawieszone w oczekiwaniu.
Sięgnął po pióro. Spojrzał na pierwszą stronę dokumentu. „Wniosek o przyznanie mieszkania socjalnego. Matka z dwójką dzieci.” Westchnął. Papier drżał lekko w jego dłoni. Wiedział, że czas działać. Czekało zbyt wiele ludzi. Zbyt wiele spraw.
Postawił podpis.
I w tej jednej chwili poczuł, że coś się w nim przełamało.