Karol Nawrocki, znany polski historyk i prezes Instytutu Pamięci Narodowej, podzielił się niezwykle osobistą historią dotyczącą swojej rodziny. W szczerym wywiadzie opowiedział o swojej relacji z nieślubnym synem swojej żony, podkreślając, że traktuje go jak własne dziecko i darzy go ogromną miłością.
Bezwarunkowa miłość i rodzinna więź
Nawrocki zaznaczył, że od samego początku świadomie podjął decyzję o wychowywaniu chłopca i zaangażowaniu się w jego życie. „Bardzo go kocham. Jest dla mnie jak syn, nie widzę różnicy” – powiedział w rozmowie, podkreślając, że więź rodzinna nie zależy od biologii, lecz od wspólnie spędzonego czasu i budowania relacji na bazie szacunku oraz miłości.
Jego historia przypomina, że ojcostwo to nie tylko kwestia pokrewieństwa genetycznego, ale przede wszystkim odpowiedzialności i poświęcenia. Nawrocki podkreślił, że od momentu poznania swojej przyszłej żony wiedział o jej synu i nigdy nie traktował tego jako przeszkody w budowaniu wspólnej przyszłości. Wręcz przeciwnie – traktował to jako szansę, by stworzyć pełną rodzinę.
Wyzwania i społeczne stereotypy
Nie jest tajemnicą, że w Polsce temat ojcostwa wobec nieswojego biologicznie dziecka wciąż bywa postrzegany przez pryzmat stereotypów. Niektórzy uważają, że prawdziwa więź między ojcem a dzieckiem może istnieć tylko w przypadku pokrewieństwa krwi. Nawrocki jednak obala ten mit, pokazując swoim przykładem, że miłość rodzicielska wykracza poza genetykę.
Przyznaje, że zdarzały się trudne momenty, zarówno w życiu codziennym, jak i w kontaktach z otoczeniem. „Niektórzy patrzą na nas inaczej, jakbyśmy byli czymś niezwykłym. Ale dla mnie to zupełnie naturalne – kocham tego chłopca jak własne dziecko i nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej” – mówi.
Rola ojczyma – więcej niż tytuł
Dla Nawrockiego bycie ojczymem nie oznacza tylko formalnego statusu. To aktywne uczestnictwo w wychowaniu, wspólne spędzanie czasu, budowanie zaufania i wsparcie w trudnych chwilach. „Wielu ludzi nie docenia roli, jaką pełni ojczym. A przecież to właśnie on może dać dziecku miłość, której może mu brakować” – zaznacza.
Podkreśla, że ich relacja opiera się na wzajemnym szacunku i szczerości. „Nie próbuję zastępować mu biologicznego ojca, ale jestem przy nim na co dzień. Jestem dumny z tego, jak się rozwija, jakim jest człowiekiem” – mówi z dumą.
Podsumowanie
Historia Karola Nawrockiego to dowód na to, że rodzina to nie tylko więzy krwi, ale przede wszystkim uczucia i wspólne doświadczenia. Jego świadectwo może być inspiracją dla wielu mężczyzn, którzy stają przed wyzwaniem wychowywania dzieci swoich partnerek. Pokazuje, że prawdziwa miłość i ojcostwo to coś znacznie głębszego niż biologia – to codzienna troska, wsparcie i obecność w życiu dziecka.