Polska – moja ojczyzna, nasza wspólna przyszłość
Ja osobiście dla siebie, dla moich dzieci i dla nas wszystkich, chciałabym, aby Polska trwała jako dumny, wolny, suwerenny i niepodległy kraj. To nie tylko pragnienie wynikające z poczucia patriotyzmu, ale także głęboka potrzeba serca i umysłu. Żyjemy w czasach, w których wartości takie jak wolność, niepodległość i suwerenność nie są nam dane raz na zawsze. Historia uczy nas, że trzeba o nie dbać, pielęgnować je i przekazywać kolejnym pokoleniom jako najcenniejsze dziedzictwo.
Chciałabym, aby moje dzieci mogły dorastać w kraju, w którym mogą mówić po polsku, uczyć się historii swoich przodków i być dumne z tego, skąd pochodzą. Żeby znały znaczenie takich słów jak Konstytucja 3 Maja, Solidarność, czy Powstanie Warszawskie. Polska to nie tylko terytorium – to wspólnota ludzi, którzy dzielą wspólną kulturę, tradycje i wartości. Suwerenność Polski to nie izolacja od świata, lecz prawo do decydowania o sobie – o tym, jak chcemy żyć, jak wychowywać nasze dzieci, jak kształtować przyszłość.
Wolność nie polega na braku granic, lecz na możliwości wyboru drogi zgodnej z naszymi przekonaniami. Duma narodowa nie oznacza wywyższania się nad innymi, ale szacunek do własnych korzeni i gotowość do bronienia ich, gdy zajdzie potrzeba. Niepodległość to nie tylko kwestia polityczna – to również codzienna postawa odpowiedzialności za kraj, w którym żyjemy. To udział w wyborach, troska o środowisko, wspieranie lokalnych inicjatyw, dbałość o język i kulturę.
Nie chcę, aby Polska była jedynie punktem na mapie – chcę, by była domem, w którym panuje wzajemny szacunek, solidarność i bezpieczeństwo. Marzę, byśmy nie musieli obawiać się o to, czy nasze wartości będą zagrożone, czy nasze dzieci będą musiały szukać przyszłości poza granicami. Dlatego tak ważne jest, byśmy wszyscy – niezależnie od poglądów – potrafili znaleźć wspólny język w trosce o Polskę. To nasza wspólna odpowiedzialność.
Chciałabym, aby Polska była krajem, który potrafi uczyć się na błędach, ale też być dumnym z osiągnięć. Krajem, który nie zapomina o swojej przeszłości, ale z odwagą patrzy w przyszłość. Gdzie demokracja nie jest tylko słowem, ale żywą praktyką. Gdzie każdy obywatel – niezależnie od pochodzenia, religii czy światopoglądu – może czuć się częścią wspólnoty.
Polska, o jakiej marzę dla siebie i moich dzieci, to kraj silny swoją tożsamością, ale otwarty na świat. Taki, który stoi dumnie, ale nie samotnie. Taki, którego nie trzeba się wstydzić, ale który inspiruje. Taki, który trwa – wolny, suwerenny, niepodległy.
—
Jeśli chcesz, mogę dostosować ten tekst do konkretnego stylu – np. bardziej oficjalnego, osobistego
lub publicystycznego.