—
Dobrali się… na nieszczęście Polski ➡️
Kiedy los splata ze sobą dwie osobowości, których ambicje przewyższają rozsądek, a ego góruje nad dobrem wspólnym, nie może się to skończyć dobrze. Tak było w przypadku duetu, który przez ostatnie lata wywoływał emocje – od śmiechu po złość – w całej Polsce. Mowa o Antonim Leszczyńskim, samozwańczym wizjonerze polityki wewnętrznej, oraz Marii Kosteckiej, niepokornej liderce jednego z najbardziej kontrowersyjnych ruchów społecznych ostatnich lat.
Poznali się na konferencji „Nowa Polska 2030”, która miała być platformą dla młodych intelektualistów i liderów zmian. Antoni, zaledwie 32-letni były radny, znany był z ciętego języka i tendencyjnych wypowiedzi, które rozbrzmiewały echem w mediach społecznościowych. Maria, niegdyś ceniona socjolożka, szybko porzuciła naukową rzetelność na rzecz medialnego populizmu i teorii spiskowych.
To była miłość od pierwszego wystąpienia – ona cytowała memy polityczne zamiast statystyk, on zakończył panel porównaniem demokracji do reality show. Oboje zyskali natychmiastowe uznanie wśród bardziej radykalnych odbiorców i… natychmiastową krytykę wśród ekspertów.
Nie minęło kilka miesięcy, a zawiązali wspólny projekt polityczno-społeczny nazwany „Prawdziwa Polska”. Jego celem miało być „odbudowanie narodowego ducha” i „wyrwanie kraju z objęć globalistycznego obłędu”. W praktyce oznaczało to jednak festiwal populizmu, dziwacznych inicjatyw legislacyjnych i medialnych występów, które sprawiały, że wielu obywateli zastanawiało się, czy to happening, czy już polityka.
Jednym z ich pierwszych projektów było wprowadzenie „Ustawy o Prawdziwym Patriotyzmie”, która zakładała m.in. obowiązkowe noszenie biało-czerwonych opasek w święta państwowe i kary grzywny za „lekceważenie hymnu narodowego” – kryteria tej „lekceważącej postawy” nie były jednak jasno określone. Internauci natychmiast zaczęli dzielić się memami, a prawnicy łapali się za głowy.
Nie przeszkadzało to jednak duetowi w dalszej ekspansji. W programach śniadaniowych Antoni rzucał groźby wobec „agentów obcych interesów”, a Maria proponowała stworzenie listy „politycznych zdrajców ojczyzny” z imienia i nazwiska. Sytuacja zaczęła przypominać groteskową wersję lat 50., lecz tym razem z udziałem TikToka i podcastów.
Ich największym „sukcesem” okazały się wybory samorządowe, w których zdobyli mandaty w kilku miastach – głównie dzięki protestom i kampanii opierającej się na strachu, dezinformacji i emocjach. Maria została burmistrzynią miasteczka Skotniki Wielkie, gdzie jej pierwszą decyzją było… usunięcie książek noblistów z biblioteki, bo – jak stwierdziła – „za dużo tam ideologii”.
W międzyczasie Antoni objął funkcję wiceministra kultury w rządzie koalicyjnym, który chwilowo potrzebował każdego głosu. Jego działania doprowadziły m.in. do prób ocenzurowania sztuk teatralnych, uznanych za „niezgodne z tradycyjnymi wartościami” – czyli, jak się później okazało, takich, których nie rozumiał.
Media informowały o kolejnych skandalach, od niejasnych dotacji dla fundacji ich znajomych, po kuriozalne wystąpienia na arenie międzynarodowej. W jednym z nich Antoni pomylił flagę Czech z flagą Francji, a Maria w przemówieniu o wolności słowa cytowała… rosyjską propagandę, nieświadoma jej pochodzenia.
Mimo to ich popularność w pewnych kręgach rosła. Społeczeństwo było podzielone. Dla jednych byli odważnymi buntownikami, dla innych – niebezpiecznym duetem, który kompromituje kraj na oczach Europy. Eksperci ostrzegali, że ich działania prowadzą do osłabienia instytucji demokratycznych i podważają autorytet państwa prawa.
Kulminacją tej historii był ich wspólny projekt edukacyjny: „Szkoła Prawdy”. Miał to być cykl lekcji dla uczniów, prowadzonych przez aktywistów ich ruchu. W rzeczywistości zawierały one elementy propagandy, manipulacji historycznej i pseudo-nauki. Po licznych protestach rodziców i interwencji Rzecznika Praw Dziecka, projekt został wstrzymany, ale szkody – szczególnie w małych miejscowościach – już zostały wyrządzone.
Dziś, mimo licznych skarg i postępowań wyjaśniających, Antoni i Maria nadal są aktywni. Ich związek – prywatny i polityczny – trwa. Sami określają się mianem „ostatnich sprawiedliwych”. Dla wielu jednak są symbolem tego, jak łatwo można przekroczyć granicę między charyzmą a fanatyzmem.
Polska obserwuje ich z rosnącym zmęczeniem, ale też niepokojem. Bo choć śmiech był na początku reakcją dominującą, teraz coraz częściej słychać głosy: „To już nie jest śmieszne”.
Dobrali się… na nieszczęście Polski.
—
Jeśli chcesz, mogę przygotować wersję z konkretnym wątkiem (np. kryminalnym, bardziej satyrycznym lub opartym na innych postaciach). Chcesz rozwinąć tę historię dalej?