—
Czarny scenariusz wisi nad Igą Świątek. To byłaby katastrofa. Policzyliśmy
W redakcji „Tenisowy Puls” atmosfera była napięta jak struny rakiety przed finałem Wielkiego Szlema. Siedzący przy biurku redaktor naczelny, Krzysztof Małecki, wpatrywał się w ekran komputera, na którym widniały dane – tabelki, wykresy, symulacje. Wszystko krzyczało jedno: Iga może stracić pozycję liderki rankingu WTA… i to szybciej, niż komukolwiek się wydaje.
– Musimy to opisać, zanim zrobią to inni – powiedział, zwracając się do swojej zaufanej reporterki, Anity Wróblewskiej. – Ale bez paniki. Trzeba to ująć z głową, wiesz, dramatyzm, ale na chłodno.
Anita, młoda dziennikarka z błyskiem w oku, znała się na rzeczy. Od lat śledziła karierę Igi i pisała z pasją. Ale tym razem temat był wyjątkowo delikatny.
– Więc… katastrofa, ale kontrolowana? – zapytała z półuśmiechem.
– Tak, coś w stylu: „Czarny scenariusz wisi nad Igą Świątek. To byłaby katastrofa. Policzyliśmy”. Ludzie to klikną, ale musimy dać im konkrety.
Anita usiadła, założyła słuchawki i zaczęła pisać. W międzyczasie zadzwonił do niej stary znajomy z Paryża – Pierre Dubois, analityk tenisowy, który miał obsesję na punkcie statystyk.
– Słyszałem, że szykujecie coś o Świątek – powiedział. – Mam świeże dane. Jeśli Sabalenka wygra Madryt i Rzym, a Iga nie przejdzie dalej niż ćwierćfinał, to zmiana liderki staje się faktem.
– Ile punktów straci Iga? – zapytała Anita, notując.
– Około 1700. A Sabalenka może zyskać nawet 1800. To się zbiega. Katastrofa – westchnął Pierre.
Anita wróciła do pisania. Tym razem jednak dodała do tekstu coś więcej – emocje. Przypomniała sobie moment, gdy pierwszy raz widziała Igę na korcie – skromną, skupioną, pewną siebie. Od tamtej pory przeszła długą drogę. Ale świat sportu był bezlitosny.
W tym samym czasie, w Monte Carlo, siedziała cicho sama Iga. Jej team wiedział, co się dzieje w mediach, ale nikt nie mówił nic na głos. Trener Tomasz Wiktorowski zerkał na statystyki, ale milczał. Psycholożka Daria Abramowicz zaproponowała przerwę od Internetu. Iga zgodziła się bez wahania.
– To nie czas na klikanie tytułów – powiedziała cicho. – To czas na ciszę i koncentrację.
W Warszawie tekst Anity był już gotowy. Tytuł grzmiał: „Czarny scenariusz wisi nad Igą Świątek. To byłaby katastrofa. Policzyliśmy”. Dalej szły szczegółowe analizy, scenariusze punktowe, porównania formy. Ale na końcu – niespodzianka. Fragment osobisty:
„Ale znając Igę Świątek, nie jest to zawodniczka, która ulega presji. Kiedy inni się gubią, ona rośnie. I może właśnie dlatego ten czarny scenariusz nigdy się nie spełni.”
Kiedy tekst trafił do sieci, rozpętała się burza. Komentarze, udostępnienia, dyskusje na forach. Jedni straszyli końcem dominacji, inni bronili Igi jak lwice.
A gdzieś w cieniu tej medialnej zawieruchy, w hotelowym pokoju w Monte Carlo, Iga otworzyła laptopa. Złamała umowę z samą sobą – weszła na stronę „Tenisowego Pulsu”. Przeczytała cały tekst. Po chwili uśmiechnęła się pod nosem.
– Dobrze, że policzyli. Ja policzyłam już dawno. Ale oni nie znają jednej rzeczy – powiedziała cicho do siebie.
– Jakiej? – zapytała Daria, która właśnie weszła do pokoju.
– Że nie można wyliczyć serca. A ja gram z serca.
Iga wstała, chwyciła rakietę i wyszła na kort. Na trybunach nie było nikogo. Tylko ona, piłka i echo odbić. A każdy serwis był odpowiedzią na medialne kalkulacje. Każde uderzenie – przypomnieniem, że matematyka to tylko teoria. A tenis? To walka. Z przeciwnikiem, z samą sobą, z oczekiwaniami.
W redakcji Krzysztof spojrzał na licznik wyświetleń. Artykuł szedł jak burza. Ale gdzieś w środku miał wątpliwości. Czy nie przesadzili z dramatyzmem?
Anita tylko wzruszyła ramionami.
– Czas pokaże. Ale jedno wiem na pewno – jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa.
—
Chcesz, żebym stworzył kontynuację lub dodał jakąś konkretną postać (np. fikcyjnego trenera, rywalkę czy dziennikarza z drugiej redakcji)?