Iga Świątek miała mecz pod pełną kontrolą. Prowadziła 6:2, 3:0, prezentując swój charakterystyczny tenis – agresywny, precyzyjny, nieustępliwy. Rywalka wydawała się bezradna, popełniała błędy, nie nadążała za tempem Polki. Wszystko wskazywało na szybkie zakończenie spotkania.
Aż nagle stało się coś niewytłumaczalnego. Gra Świątek zaczęła się sypać. Pojawiły się niewymuszone błędy, podania straciły precyzję, a uderzenia, które wcześniej były zabójczo skuteczne, lądowały w siatce lub poza linią. Jej przeciwniczka, jakby zyskała nową energię, zaczęła wierzyć, że mecz nie jest jeszcze przegrany. Punkt po punkcie odrabiała straty, aż doprowadziła do remisu.
Świątek próbowała się otrząsnąć, ale presja i zmieniająca się dynamika spotkania działały na jej niekorzyść. Nerwowość w ruchach, niepewność w decyzjach – coś, czego u niej rzadko się widuje. Jej dominacja rozpłynęła się w powietrzu, a inicjatywa całkowicie przeszła na stronę rywalki.
Publiczność wstrzymała oddech. Czyżby zapowiadał się jeden z najbardziej niespodziewanych zwrotów akcji w karierze Polki? Niestety, tak właśnie się stało. Kolejne przegrane gemy, brak pomysłu na zatrzymanie rozpędzonej przeciwniczki, coraz bardziej zrezygnowana mowa ciała.
Aż w końcu – koniec. Mecz, który wydawał się formalnością, zamienił się w bolesną porażkę. Świątek zeszła z kortu z niedowierzaniem wypisanym na twarzy. Takie historie w tenisie czasem się zdarzają, ale kiedy dotyczą najlepszych, szokują jeszcze ba
rdziej.