Było już 6:2, 3:0 dla Igi Świątek. Mecz zdawał się rozstrzygnięty, publiczność zaczęła świętować, a komentatorzy szukali już superlatywów na kolejne efektowne zwycięstwo Polki. Jej przeciwniczka wyglądała na złamaną – popełniała błędy, nie nadążała za tempem gry, a każdy gem kończył się dominacją Igi. Wszystko zmierzało do szybkiego zakończenia spotkania. I wtedy… coś się zmieniło.
Z pozoru nic szczególnego. Jeden nieudany forhend, podwójny błąd serwisowy, moment zawahania. Ale ta chwila wystarczyła, by przeciwniczka uwierzyła, że jeszcze nie wszystko stracone. Nagle Świątek zaczęła grać nerwowo. Piłki lądowały poza kortem, returny traciły precyzję, a pewność siebie – do tej pory jej znak rozpoznawczy – wyparowała. Z 3:0 zrobiło się 3:3. Z trybun ucichł entuzjazm, a na twarzy Igi pojawiło się zaskoczenie.
Rywalka – jakby odmieniona – zaczęła wykorzystywać każdy słabszy moment Świątek. Nie tylko doprowadziła do remisu, ale przejęła całkowitą kontrolę nad grą. Iga próbowała wrócić do swojego rytmu, ale z każdą kolejną wymianą widać było, że nie jest sobą. Przegrała drugiego seta 4:6. W decydującej partii nie zdołała się podnieść – 1:6.
“Koniec” – powiedział komentator, niedowierzając. To nie był tylko koniec meczu. To było zakończenie serii zwycięstw, dominacji, pewności, że Iga Świątek zawsze znajdzie sposób, by wygrać. Co się stało? Trudno powiedzieć. Sport czasem nie potrzebuje logicznych wyjaśnień. Czasem wystarczy chwila, by wszystko się odwró
ciło.