Było 1:1 i 15:10. To, co zrobili polscy siatkarze, nie mieści się w głowie
To miał być zwykły mecz fazy grupowej Ligi Narodów. Polska kontra Bułgaria – spotkanie, które według ekspertów miało zakończyć się szybkim zwycięstwem Biało-Czerwonych. Ale nikt, absolutnie nikt, nie spodziewał się, że ten pojedynek zapisze się w historii jako jeden z najbardziej szalonych, nieprzewidywalnych i… niezrozumiałych meczów ostatnich lat.
Wydawało się, że Polacy mają wszystko pod kontrolą. Po przegranym pierwszym secie, wrócili do gry w wielkim stylu i wyrównali stan meczu. W tie-breaku prowadzili 15:10. Pięć piłek meczowych, pewność w oczach zawodników, uśmiechy na twarzach kibiców. A jednak – coś się wydarzyło. Coś, co wstrząsnęło całym siatkarskim światem.
Emocjonalny rollercoaster od samego początku
Pierwszy set był szokiem. Bułgarzy grali jak w transie, zagrywali z ogromną precyzją i siłą, a ich blok był niemal nie do przejścia. Polacy wydawali się zaskoczeni i nieprzygotowani. Popełniali błędy w przyjęciu, tracili rytm w ataku, a Łukasz Kaczmarek nie mógł odnaleźć się na pozycji atakującego. Przegraliśmy 22:25.
Drugi set to zupełnie inna historia. Na boisko wyszedł inny zespół – pewny siebie, waleczny, skoncentrowany. Świetna gra Bartosza Kurka i Wilfredo Leona pozwoliła Polakom szybko odskoczyć na kilka punktów. W obronie znakomicie spisywał się Jakub Popiwczak, który wyciągał niemożliwe piłki. Polacy wygrali 25:17 i wszyscy byli pewni, że to już tylko formalność.
Tie-break, który przejdzie do legendy
Decydujący set od początku przebiegał pod dyktando Polaków. Kurek trafiał każdą piłkę, Semeniuk pewnie przyjmował zagrywki, a Huber blokował wszystko, co przechodziło przez siatkę. Szybko zrobiło się 8:4, potem 12:8. Aż w końcu 15:10. To powinien być koniec.
Pięć piłek meczowych. W siatkówce to praktycznie gwarancja zwycięstwa.
Ale wtedy stało się coś, czego nikt nie potrafi wyjaśnić.
Seria, której nikt nie zrozumie
Bułgarzy zdobyli punkt po błędzie zagrywki Leona. 15:11. Następnie as serwisowy. 15:12. W kolejnej akcji Kurek zostaje zablokowany – 15:13. Czas dla trenera Nikoli Grbicia. Krótkie uwagi, chłodna głowa. Ale… po wznowieniu gry kolejny punkt dla Bułgarii po nieporozumieniu w przyjęciu. 15:14.
Na boisku nerwy zaczęły brać górę. Każdy zawodnik wyglądał na spiętego. Kolejna piłka – autowy atak Hubera. 15:15. Hala milknie. Komentatorzy nie dowierzają. Bułgarzy idą za ciosem. Kolejny punkt, tym razem po kontrze. 15:16. I wreszcie – długa wymiana, Leon trafia w taśmę. 15:17.
Bułgarzy wygrywają mecz, po tym jak przegrywali 10:15 w tie-breaku. Siedem punktów z rzędu.
Szok, łzy i niedowierzanie
Po ostatnim punkcie polscy siatkarze padli na kolana. W oczach niektórych pojawiły się łzy. Na twarzy Kurka – absolutne osłupienie. Semeniuk przez dłuższą chwilę siedział na ławce z ręcznikiem na głowie, nie mówiąc ani słowa. Trener Grbić wyglądał, jakby nie mógł zrozumieć, co właśnie się wydarzyło.
Na konferencji prasowej powiedział tylko:
> „Takich rzeczy nie da się wyjaśnić. To nie była kwestia taktyki. To był moment psychiczny. Pękliśmy.”
Reakcja kibiców i mediów
Polskie media natychmiast zareagowały. „Katastrofa mentalna”, „Niewyobrażalne”, „Wstyd czy nauczka?” – to tylko niektóre z nagłówków.
W mediach społecznościowych zawrzało. Fani nie mogli uwierzyć w to, co zobaczyli:
> „Co się stało z tą drużyną? 15:10 i przegrać 15:17?”
„To był najgorszy tie-break w historii naszej siatkówki.”
„Brak lidera, brak zimnej krwi. Totalna kompromitacja.”
Ale pojawiły się też głosy wsparcia:
> „Nie zawsze się wygrywa. Trzeba się podnieść i iść dalej.”
„Dzięki za walkę. Choć bolało, to wierzymy w was.”
„Takie porażki budują wielkich mistrzów.”
Co dalej?
Mimo tej bolesnej porażki Polska nadal ma szansę na awans do fazy pucharowej Ligi Narodów. Warunkiem jest wygrana w dwóch ostatnich meczach i korzystne rezultaty rywali. Jednak najważniejsze pytanie nie dotyczy matematyki. Dotyczy psychiki.
Czy drużyna podniesie się po tak niewytłumaczalnej porażce?
Wielu ekspertów twierdzi, że to test charakteru – nie tylko dla zawodników, ale i dla trenera. Grbić będzie musiał odbudować zespół mentalnie, wyciągnąć wnioski i znaleźć liderów, którzy w krytycznym momencie wezmą odpowiedzialność.
Symboliczny moment
Najbardziej symboliczna scena wydarzyła się już po meczu. Bartosz Kurek, opuszczając halę, podszedł do grupy młodych kibiców. Mimo że wyglądał na kompletnie załamanego, rozdawał autografy i robił sobie zdjęcia.
– Przegraliśmy, ale nie przestajemy walczyć – powiedział cicho jednemu z chłopców, który miał na sobie biało-czerwoną koszulkę z jego nazwiskiem.
I właśnie te słowa mogą być kluczem do przyszłości tej drużyny. Bo nawet jeśli dziś kibice przecierają oczy ze zdumienia, to jutro znów będą wierzyć. Bo taka jest polska siatkówka. Nieprzewidywalna. Emocjonalna. I, mimo wszystko, piękna.