A skąd ten uśmieszek?
Hm… Jest jeszcze tyle kasy do wydojenia. Tyle podróży za darmochę. Tyle apartamentów deluxe. Tylu kolegów do ułaskawienia.
Uśmiecha się, choć nie ma ku temu powodu – przynajmniej nie oficjalnie. Ale on wie swoje. Wie, że jeszcze przez długi czas będzie mógł czerpać pełnymi garściami z systemu, który sam współtworzył. Wszystko już dawno zostało podzielone, zaplanowane, dopracowane w najmniejszych szczegółach. Żadnych niespodzianek, żadnych ryzyk.
Pieniądze? Spływają szerokim strumieniem. Z kontraktów, fundacji, „doradztwa” i konsultacji, które nie wymagają ani wysiłku, ani kompetencji. Wystarczy kilka podpisów, kilka spotkań przy okrągłym stole i odpowiednie znajomości. Dla zwykłego człowieka to niewyobrażalne sumy, dla niego – po prostu kolejny przelew na konto.
Podróże? Prywatne odrzutowce czekają w gotowości, a luksusowe rezydencje stoją puste, aż zdecyduje, gdzie tym razem się zatrzyma. Dubaj? Malediwy? Może skromny weekend w Monte Carlo? Wszystko opłacone, oczywiście nie z własnej kieszeni. W końcu to część „obowiązków służbowych”, reprezentacja, nawiązywanie kontaktów, dbanie o interesy.
Apartamenty deluxe? Niektóre są jego własnością, inne należą do znajomych – tych, którym coś załatwił, coś obiecał, coś podsunął. Bo przecież nikt niczego nie robi za darmo. Każda przysługa ma swoją cenę, a on umie wyceniać swoje „uprzejmości” lepiej niż niejeden ekspert finansowy.
A koledzy? Czekają. Cierpliwie, z nadzieją. Wiedzą, że jeśli tylko zostanie na stanowisku, jeśli nadal będzie mieć wpływy, to wszystko potoczy się po staremu. Immunitety, umorzenia, kontrakty dla „zaufanych firm” – nikt nie zostanie bez nagrody. Przecież on o swoich nie zapomina.
Więc uśmiecha się. Bo wie, że ta gra jeszcze długo się
nie skończy.