eksperymentalnych decyzji Nikoli Grbicia w Lidze Narodów:
—
Wielki eksperyment w Lidze Narodów. Czy Nikola Grbić nie za bardzo ryzykuje?
Siatkarska Liga Narodów od kilku lat stanowi istotny element w kalendarzu reprezentacyjnym. Dla jednych to okazja do sprawdzenia szerokiego składu, dla innych – do wypracowania rytmu przed najważniejszymi imprezami sezonu. Trener reprezentacji Polski, Nikola Grbić, od początku swoich rządów znany jest z tego, że nie boi się podejmować trudnych decyzji. Ale tegoroczna edycja Ligi Narodów wyraźnie pokazuje, że jego polityka personalna zmierza w kierunku eksperymentu na dużą skalę. Czy jednak nie przesadza z ryzykiem?
Kadra w rozsypce czy kadra w budowie?
W tegorocznej Lidze Narodów Grbić wystawia bardzo zróżnicowane składy. Rotuje niemal każdym elementem zespołu – od przyjmujących, przez atakujących, aż po rozgrywających. W jednym meczu na boisku pojawiają się zawodnicy o ogromnym doświadczeniu, w innym dają się zauważyć debiutanci lub siatkarze dotychczas pozostający w cieniu.
Dla kibiców może to być dezorientujące. Fani przyzwyczajeni są do oglądania największych gwiazd: Wilfredo Leona, Bartosza Kurka, Aleksandra Śliwki czy Mateusza Bieńka. Tymczasem Grbić często posyła na boisko mniej oczywiste nazwiska – jak Tomasz Fornal, Kamil Semeniuk, Karol Urbanowicz czy Jan Firlej. Trener tłumaczy to potrzebą sprawdzenia szerokiego składu przed igrzyskami olimpijskimi, ale nie brakuje głosów, że taka taktyka może mieć odwrotny skutek.
Ryzyko utraty zgrania
Jednym z kluczowych elementów sukcesu w siatkówce jest zgranie – rozumienie się zawodników na boisku, automatyzmy w rozegraniu i komunikacja. Częste rotacje mogą ten aspekt poważnie zaburzyć. W sytuacjach stresowych, w końcówkach setów czy decydujących meczach, to właśnie zgranie i stabilność są często decydujące.
Jeśli zawodnicy nie mają okazji grać razem regularnie, trudno oczekiwać od nich perfekcyjnej współpracy. Nawet najlepszy siatkarz nie będzie w stanie w pełni wykorzystać swojego potencjału, jeśli nie czuje rytmu drużyny. Grbić balansuje więc na cienkiej granicy między odkrywaniem nowych talentów a utrzymywaniem fundamentów zespołu.
Grbić: “To nie Liga Mistrzów, to przygotowania do Paryża”
Serbski szkoleniowiec powtarza, że jego celem nie jest wygrywanie Ligi Narodów za wszelką cenę. Dla niego priorytetem są igrzyska olimpijskie w Paryżu. To właśnie tam ma zostać osiągnięty szczyt formy. W związku z tym Grbić traktuje Ligę Narodów jako poligon doświadczalny – miejsce, gdzie można sprawdzić warianty gry, przygotować różne ustawienia i przetestować rezerwowych.
– Muszę wiedzieć, na kogo mogę liczyć w trudnych momentach. Igrzyska to nie turniej dla dwunastu zawodników. Tam może zdarzyć się wszystko – kontuzje, spadki formy. Potrzebuję szerokiego zaplecza gotowego do gry na najwyższym poziomie – mówił Grbić w jednym z wywiadów.
Ta strategia ma swoje uzasadnienie. Historia pokazuje, że turnieje olimpijskie często zaskakiwały – nie tylko przeciwnikami, ale i wydarzeniami wewnątrz drużyn. Szersza kadra może więc być zabezpieczeniem przed nieprzewidywalnym.
Presja kibiców i mediów
Mimo wszystko, nie brakuje krytyków. Kibice, przyzwyczajeni do zwycięstw, nie zawsze chcą patrzeć na “eksperymentalne” porażki. Liga Narodów w ostatnich latach była dla Polski udanym turniejem – wygranym chociażby w 2023 roku. Teraz, widząc niepewne występy i brak stabilności w grze, wielu fanów obawia się, że zespół może stracić impet przed igrzyskami.
Media również zaczynają zadawać pytania: czy to na pewno dobra droga? Czy Grbić nie ryzykuje zbyt wiele, oddając inicjatywę w Lidze Narodów? Czy ciągłe zmiany w składzie nie spowodują chaosu i spadku morale u zawodników?
Czy to się opłaci?
Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na te pytania teraz. Historia sportu zna przykłady zarówno trenerów, którzy dzięki odważnym decyzjom osiągali sukcesy, jak i takich, którzy przeliczyli się w swoich kalkulacjach. Grbić z pewnością ma plan i konsekwentnie go realizuje. W jego oczach Liga Narodów jest środkiem, a nie celem samym w sobie.
Jeśli igrzyska w Paryżu zakończą się medalem, nawet złotym, wszystkie eksperymenty zostaną uznane za mistrzowski ruch. Jeśli jednak turniej olimpijski nie przyniesie sukcesu, krytyka będzie podwójna – nie tylko za sam wynik, ale i za „zmarnowanie” potencjału w Lidze Narodów.
Wnioski
Nikola Grbić postawił na odwagę, elastyczność i długofalowe planowanie. Nie boi się ryzyka, ale musi pamiętać, że zbyt częste eksperymenty mogą odbić się na stabilności drużyny. Reprezentacja Polski to jeden z najmocniejszych zespołów na świecie – jednak nawet najmocniejsze kadry potrzebują czasu, by się zgrać.
Czy Grbić znajdzie złoty środek? Czas pokaże. Jedno jest pewne: jego decyzje wywołują emocje – a to zawsze oznacza, że dzieje się coś ważnego.
—