“Tato, przepraszam, ale nigdy nie dam Ci wnuka, bo straciłam macicę, grając w tenisa.”
Słowa te odbijają się echem w mojej głowie, pełne bólu i smutku, których nie umiem w pełni wyrazić. Tenis od zawsze był moją pasją, moim życiem, ale nikt nie przygotował mnie na to, że tak wiele będę musiała poświęcić. Właśnie podczas jednego z intensywnych treningów moje ciało powiedziało “dość”. Operacja była nieunikniona, a jej konsekwencje ostateczne – straciłam nie tylko możliwość zostania matką, ale i część siebie.
Zawsze wyobrażałam sobie, jak pewnego dnia uszczęśliwię Ciebie, Tato, trzymając w ramionach Twojego wnuka lub wnuczkę. Widziałam w oczach radość, jaką byś wtedy czuł, taką samą jak wtedy, gdy po raz pierwszy obserwowałeś mnie na korcie. Teraz ten sen jest na zawsze poza moim zasięgiem.
Czuję się winna, bo wiem, jak bardzo pragnąłeś zobaczyć mnie w roli matki. Każdy mecz, każde zwycięstwo miało dla mnie sens, ale nigdy nie sądziłam, że zapłacę taką cenę. Czuję, że Cię zawiodłam, choć wiem, że zawsze wspierałeś mnie w mojej pasji i nigdy nie osądzałeś moich wyborów.
Życie bywa okrutne, a ja muszę się teraz zmierzyć z nową rzeczywistością, której nigdy nie chciałam. Ale chcę, żebyś wiedział, Tato, że mimo wszystko jestem wdzięczna za Twoją miłość i wsparcie. Dziękuję, że zawsze byłeś przy mnie – teraz będę potrzebować tego wsparcia jeszcze bardziej niż kiedykolwiek.