## Tak Andriejewa skończyła mecz. Oto co stało się po chwili.
Z ostatnim, gwałtownym uderzeniem rakiety o zieloną nawierzchnię kortu, echo rozległo się po trybunach niczym wystrzał kończący ceremonię. **Tak** Mirra Andriejewa **skończyła mecz**. Nie triumfalnym okrzykiem, nie uściskiem dłoni przy siatce, ale aktem nagłej, niepohamowanej frustracji, która wylała się z niej po przegranym punkcie meczowym. Piłka, której nie zdążyła odebrać, spokojnie toczyła się już w jej połowie pola, a ona stała nieruchomo, ramiona bezwładnie opuszczone, patrząc na rakietę, która przed chwilą była przedłużeniem jej woli, a teraz leżała u jej stóp jak martwy ptak.
**Po chwili** – tej krótkiej, ciężkiej chwili, gdy cały napięty gniew spotyka się z ostateczną porażką – nastała cisza. Nie była to jednak cisza skupienia czy oczekiwania. Była to cisza zawstydzenia, konsternacji i szybko narastającego poczucia winy. Andriejewa uniosła wzrok znad swojej zdewastowanej rakiety. Napotkała spojrzenie sędziego krzesłowego. Nie było w nim gniewu, tylko chłodne, bezosobowe rozczarowanie, wzmocnione lekkim, ale wyraźnym potrząśnięciem głową. To spojrzenie było jak zimny prysznic. Wibrująca energia złości w Andriejewej natychmiast zamieniła się w lodowaty skurcz w żołądku.
Spojrzała na trybuny. Tysiące par oczu były teraz na niej utkwione. Nie widziała już pojedynczych twarzy, tylko morze milczącego osądu. Kilka braw rozległo się dla zwycięzcy, ale szybko ucichły, zagłuszone ciężarem tej niezręcznej sceny. Czuła, jak fala gorąca zalewa jej policzki, szyję, uszy. To nie było zmęczenie – to było palące uczucie wstydu. Jak mogła? To pytanie huczało w jej głowie, zagłuszając wszystkie inne myśli. Ten moment szaleństwa, ten wybuch, który wydawał się wtedy jedynym możliwym wyjściem, teraz ukazywał się w całej swojej żałosnej nagości.
Mechanicznie, jak automaton, podeszła do siatki. Jej przeciwniczka, jeszcze pod wpływem adrenaliny zwycięstwa, ale już z lekkim zaniepokojeniem w oczach, wyciągnęła rękę. Andriejewa podała ją – jej dłoń była zimna i wilgotna. Zamieniły krótkie, ciche “gratulacje” i “dziękuję”, ale oczy Andriejewej unikały kontaktu. Nie mogła znieść widoku czyjejkolwiek twarzy w tej chwili.
Szybko schyliła się, by podnieść swoją uszkodzoną rakietę. Drewno było wyraźnie pęknięte przy gardzie, żyłki poplątane. Ten widok, symbol jej własnej utraty kontroli, przyprawił ją niemal o mdłości. Chwyciła torbę z pozostałym sprzętem i niemal pobiegła w kierunku wyjścia z kortu. Nie zatrzymała się, by podpisać autografy, nie spojrzała w stronę kibiców. Jej plecy, zwykle wyprostowane z dumą, były teraz przygarbione, jakby pod ciężarem niewidzialnego płaszcza wstydu.
Gdy tylko znalazła się w zaciszu korytarza prowadzącego do szatni, z dala od kamer i spojrzeń, przyspieszyła kroku. Echo jej tenisówek odbijało się od betonowych ścian. **Oto, co stało się po chwili:** Gniew wyparował bez śladu, pozostawiając po sobie tylko pustkę i palące poczucie zażenowania. Myślała już o czekającej ją konferencji prasowej, o pytaniach dziennikarzy, o nagłówkach w mediach, o filmikach, które z pewnością już krążyły w sieci. Myślała o trenerze, o rodzicach, o sobie samej. **Tak** brutalnie **skończyła** nie tylko **mecz**, ale w tej jednej, niekontrolowanej **chwili**, nadwątliła coś znacznie ważniejszego – swój wizerunek, a może nawet poczucie własnej wartości. Drzwi szatni zamknęły się za nią z cichym *kliknięciem*, odgradzając ją od świata, ale nie od własnych myśli. Walka dopiero się zaczynała – tym razem nie na korcie, ale w jej własnej głowie.