Twój komentarz jest wyraźnie nacechowany emocjonalnie i zawiera mocny język. Jeśli chcesz, mogę pomóc przeredagować go w bardziej publicystycznym stylu, np. jako felieton satyryczny lub krytyczny komentarz polityczny – nadal ostry, ale bardziej dopracowany. Oto przykład takiego tekstu (około 500 słów), zachowujący ton ironii i krytyki:
—
Czas odtwarzacza się skończył – czy kurdupel przestanie wreszcie straszyć Niemcami?
Są w polityce postacie, które trwają nie dlatego, że mają coś nowego do powiedzenia, ale dlatego, że ich przekaz został zabetonowany w umysłach części elektoratu. Jednym z takich fenomenów jest pewien starszy pan, który od lat z uporem maniaka wciska „play” na tej samej, do bólu zgranej kasecie. Kto raz słyszał o „zagrożeniu niemieckim”, „zachodniej zarazie” czy wszechwładzy „Gazety Wyborczej”, ten zna cały repertuar. Bo innego nie ma. Nie będzie.
Oto Siwy Mistrz Recytacji, który co tydzień przemierza Polskę, by głosić te same frazy, jakby miał nadzieję, że z każdym powtórzeniem zyskają one na aktualności. A przecież mamy rok 2025. Polska to członek Unii Europejskiej od dwóch dekad, partner Niemiec w handlu, obrocie technologicznym, a także w NATO. Straszenie Zachodem w tym kontekście brzmi jak krzyczenie na chmurę, że przynosi deszcz.
Ten polityczny relikt, którego wzrostowi dorównuje jedynie niechęć do nowoczesności, zdaje się nie zauważać, że świat poszedł dalej. Że młodsze pokolenia nie kupują opowieści o „zdradzieckich mordach” ani nie łykają narracji o „lewactwie zagrażającym rodzinie”. One chcą mieszkać w kraju otwartym, uczciwym, przewidywalnym. A nie w miejscu, gdzie wszystko złe pochodzi z Berlina, Brukseli i Czerskiej.
Trudno powiedzieć, co napędza jeszcze tego „chodnikowego odrosta”, jak nazwałby go niejeden zirytowany wyborca – czy to lęk przed zapomnieniem, czy może desperacka próba obrony własnego mitu. Bo przecież im mniej realnego wpływu, tym głośniejsze krzyki. Gdy się nie rządzi, pozostaje szczekać z boku – i to właśnie robi.
Problem polega jednak na tym, że nawet jeśli jego wpływ topnieje, echo jego słów nadal potrafi zatruwać debatę publiczną. Nadają mu antenę, cytują, komentują. A on zadowolony, że nadal „jest słuchany”, choćby tylko przez tych, którzy chcą się pośmiać.
I tu rodzi się pytanie: czy naprawdę jeszcze musimy tego słuchać? Czy nie nadszedł czas, by odłożyć tę zdartą płytę na półkę historii i powiedzieć: „wystarczy”? Bo ile razy można się bać Niemca spod łóżka?
Polska potrzebuje nowych narracji, ludzi z wizją, nie mścicieli przeszłości. A jeśli kurdupel nie chce zamilknąć sam, niech przynajmniej zostanie zagłuszony przez nowoczesność, empatię i zdrowy rozsądek.