W turnieju Roland Garros tego roku doszło do jednej z największych niespodzianek: trzecia rakieta świata, Jessica Pegula, sensacyjnie odpadła już w czwartej rundzie, pokonana przez mniej znaną Francuzkę Lois Boisson. Wynik 6:3, 4:6, 4:6 z jednej strony wzbudził szok wśród kibiców, z drugiej – sprowokował niezwykle nieszlachetną reakcję części internautów. I tu – jak zaznaczają – „zaczęło się wszystko”, a to, co im przychodziło do głowy, można określić jednym słowem: chore.
1. Sensacyjna porażka – jak to się stało?
Pegula weszła do turnieju z wysokimi aspiracjami – jej pozycja w rankingu WTA (3. miejsce) dawała nadzieję na głęboki finał. Tymczasem młoda Lois Boisson, dla której Roland Garros był wielką szansą, przeszła do ataku z energią i bez respektu. W międzyczasie Pegula zdobywała cenne doświadczenia w grach z najlepszymi, ale tego dnia brakowało jej skuteczności, szczególnie w decydujących momentach. Zmienne tempo meczu, nerwowe błędy w kluczowych gemach i dobra taktyka Boisson dały Francuzce przewagę – i wynik, który nikt się nie spodziewał.
2. „Sensacja w Paryżu” – wiadomość, która zatrzęsła internetem
W tym samym dniu informacje o jej porażce rozchodziły się natychmiast. Dziennikarze sportowi – jak np. z Przeglądu Sportowego Onet – określili wynik jako „niespodziankę” i „sensację tegorocznej imprezy” . Jednak to, co zdarzyło się potem, było jeszcze bardziej szokujące: Pegula ujawniła, że fala hejtu, która zaraz po porażce na nią spadła, była eksplozją nienawiści.
3. Fala hejtu – „to chore”
Amerykańska tenisistka opisała przerażające słowa, jakie otrzymywała od sfrustrowanych „kibiców”:
„Oby twoje dziecko urodziło się martwe”
„Jesteś śmieciem”
„Tucker (jej pies) ma szczęście, że już nie musi cię oglądać”
„Jesteś dosłownie najbardziej bezużyteczną zawodniczką z pierwszej dziesiątki rankingu w historii” .
To słowa, które trudno skomentować inaczej niż: chore. Pegula zwróciła uwagę, że:
> „To są chore rzeczy. I zdarzają się nagminnie… To nie są wyjątki – to codzienność”
– a nawet dodała:
> „To chore, że groźby śmierci stały się dla mnie czymś normalnym” .
Tak brutalny język pojawia się – jej zdaniem – przede wszystkim w tenisie, gdzie kibice często wychodzą poza ramy zdrowej krytyki, atakując zawodników na poziomie personalnym, a nie sportowym.
4. Dlaczego akurat tenis?
Pegula postawiła ważne pytanie:
> „Czy ktoś w innym sporcie ma do czynienia z czymś takim? Serio, wygląda na to, że przede wszystkim występuje to w tenisie” .
Według niej skala tego zjawiska przerasta wszystko, co spotyka się w innych dyscyplinach – piłce nożnej, koszykówce czy lekkoatletyce. Tenisiści i tenisistki, grając w dużej mierze indywidualnie i często niedostępni bezpośrednio dla fanów, stają się łatwym celem frustracji. W pozornym cieniu trybun ich porażki i błędy są kopalnią taniej strzelaniny emocjonalnej.
5. Czy to kwestia samego internetu?
Nie bez znaczenia pozostaje rola mediów społecznościowych. W momencie, gdy wynik pojawia się na Twitterze, Instagramie czy Facebooku, hejt zbiera się niczym lawina. Nawet jeśli zawodniczka zablokuje komentarze, hejterzy:
> „znajdują drogę” .
Fala nienawiści przestaje być przypadkowa – to systemowy problem „internetowego języka”, gdzie anonimowość i brak konsekwencji prowadzą do eskalacji obraźliwych treści.
6. Pegula ujawnia: to dla mnie codzienność
Niestety Pegula przyznaje, że nie jest to jednorazowy incydent. To „codzienność”:
> „Zdarza się, że piszą mi, że moi bliscy powinni zachorować na raka” .
Nie tylko nią samą – także jej rodziną czy zmarłym psem. Jak mówi, to wykracza poza krytykę sportową i ociera się o krajobraz psychicznego terroru.
7. Jak reagują inne tenisistki?
Pegula nie jest sama. W ciągu ostatnich lat tego typu ataki padały także w stronę Sereny Williams, Caroline Wozniacki czy Aryny Sabalenki. Każda z nich, po porażce, musiała bowiem zmierzyć się z falą agresji – często bardziej brutalnej niż na największych stadionach sportowych.
Brak oficjalnej reakcji organizatorów turniejów, platform społecznościowych czy federacji tenisowych pozostawia zawodników w stanie codziennego niepokoju i obawy przed następną lawiną słów nienawiści.
8. Skutki – emocjonalne i zdrowotne
Intensywność takiego hejtu ma realne skutki:
Psychiczne – depresja, problemy ze snem, lęki przed kolejnym meczem.
Zdrowotne – chroniczne napięcie, podwyższony poziom hormonów stresu, osłabiona odporność.
Sportowe – lęk przed błędem, presja unikania porażki zamiast nastawienia na zwycięstwo.
Pegula niestety przyznaje, że w rezultacie zaczyna się bać porażki, co zaburza strefę komfortu i odbiera radość z gry.
9. Czym różni się krytyka od hejtu?
Krytyka obejmuje analizę:
błędów technicznych,
decyzji taktycznych,
przygotowania fizycznego.
Hejt natomiast atakuje:
wygląd,
rodzinę,
życie prywatne.
Jest osobisty i agresywny. O ile konstruktywny feedback może pomóc zawodnikowi, hejt zabija.
10. Co można i powinniśmy zrobić?
Jak reagować na taką skrajność?
1. Media społecznościowe muszą wdrażać lepsze filtry – identyfikować i usuwać wpisy zawierające groźby, słowa o nienawiści, nawoływanie do przemocy.
2. Federacje tenisowe (WTA, ITF) – powinny wspierać zawodników programami psychologicznymi, a także stanowczo potępiać hejterów.
3. Organizatorzy turniejów – mogli by wyróżniać i nagradzać zdrową atmosferę, a karać za agresywne zachowania online.
4. Kibice – powinni zachować odrębną granicę: krytykować grę, ale nie osobę; dbać o kulturę sportową.
5. Zawodnicy – mogą współpracować z psychologami, blokować i zgłaszać hejterskie wpisy, ale to niestety działanie pomocnicze, nie rozwiązanie problemu systemowego.
11. Rohopin – kiedy „to chore” staje się zbyt powszechne
To nie jest tylko jedna, dramatyczna relacja. Peggy – jak mówią przyjaciele – doświadcza tego za każdym razem, kiedy nie wychodzi jej mecz. Konsolidacja anonimowych nienawistników, którzy w internetowym szumie czują się bezkarni, tworzy atmosferę negatywną nie tylko dla konkretnych zawodników, ale dla całego tenisa.
12. Iga Świątek – co może zrobić?
Choć tym razem to Jessica Pegula była celem ataku, śmiało można zapytać: co może zrobić Iga Świątek – najbardziej znana twarz polskiego tenisa – by reagować?
Wypowiadać się otwarcie, gdy widzi hejt – jej głos ma znaczenie i może zainspirować zmiany.
Wspierać kampanie: może włączyć się w akcje promujące kulturę w internecie.
Pokazywać zdrową reakcję na porażkę: akceptację, szacunek dla rywalek, postawę fair play.
13. Podsumowanie
Tak więc, z pozoru niewinne „sensacyjne” zwycięstwo młodej Francuzki kryje w sobie coś więcej: sygnał, że tenis – i media społecznościowe – są pod wpływem toksycznego klimatu. Jessica Pegula została zraniona nie tylko porażką, ale falą hejtu, która przekroczyła każdą granicę – groźbami śmierci, nienawiścią wobec rodziny czy performance psychicznym przemocą.
> „To chore” – mówi. I trudno się nie zgodzić.
To manifest alarmowy: ostrzeżenie, że jeżeli nie zmienimy podejścia, szybko stracimy w tenisie nie tylko emocje sportowe, ale także etos fair play i godność osób, które oglądamy na korcie. To wezwanie – dla organizatorów, mediów, kibiców – do powstrzymania tej ludzkiej fali destrukcji.
—
Mam nadzieję, że ten tekst oddaje wagę problemu, emocje i dramat, który stał się cichą, ale bardzo niebezpieczną częścią współczesnego sportu.