“Rodzina już o duchy nie pyta”. Sprawdzam, jak się żyje w mieszkaniu po “dzieciach w beczkach”
Reportaż z miejsca, które miało zostać zapomniane
Na pierwszy rzut oka to zwyczajne osiedle. Blok z wielkiej płyty, jakich w Polsce wiele – obdrapane ściany klatki schodowej, na poręczy suszy się dziecięca czapka, gdzieś na górze słychać dźwięk odkurzacza. Sąsiedzi mijają się w pośpiechu, nie patrząc sobie w oczy. Ale wystarczy zapytać o to konkretne mieszkanie, a rozmowy natychmiast cichną.
– Nie, my o tym nie rozmawiamy. To już było. Teraz tam mieszka normalna rodzina.
Lecz czy można normalnie mieszkać w miejscu, którego historia raz na zawsze zapisała się w kronikach kryminalnych?
Mieszkanie, które miało zniknąć
Kiedyś to lokum należało do rodziny, której nazwiska nikt tu nie chce wymieniać. To tutaj policja odkryła przerażający sekret – beczki ukryte w piwnicy, a w nich… szczątki dzieci. Śledztwo wykazało, że ich matka przez lata ukrywała kolejne ciąże, a gdy dzieci przychodziły na świat – kończyły w makabryczny sposób.
Dramat tej sprawy wstrząsnął całą Polską. Mieszkanie przez lata stało puste, miasto bezskutecznie próbowało je sprzedać. Ludzie mówili o dziwnych dźwiękach, które miały się z niego dobywać. Czasem, zwłaszcza nocą, na klatce było słychać płacz.
W końcu ktoś się wprowadził.
Nowi lokatorzy: “Zamknęliśmy ten rozdział”
Kiedy dzwonię do drzwi, przez chwilę nikt nie odpowiada. Potem słychać kroki i ostrożne uchylenie wizjera. W końcu drzwi się otwierają.
– Wejdźcie, ale nie będziemy mówić o przeszłości. To już nasze miejsce, nie tamtych ludzi.
Gospodarze to małżeństwo po czterdziestce, Anna i Marek. Mają dwójkę dzieci, które akurat są w szkole. Mieszkanie wygląda zwyczajnie – nowoczesne meble, jasne ściany, rodzinne zdjęcia na regale.
– Na początku było ciężko. Sąsiedzi patrzyli na nas jak na wariatów, że w ogóle się tu zdecydowaliśmy zamieszkać. Ale minęło kilka lat i już się przyzwyczaili.
Pytam, czy kiedykolwiek poczuli, że w tym mieszkaniu jest coś… niepokojącego.
– Ludzie się nakręcają. Duchy, płacz dzieci, dziwne dźwięki… My nigdy nic takiego nie doświadczyliśmy. Ale jeśli ktoś wierzy w takie rzeczy, to pewnie sam sobie to wmówi.
Sąsiedzi pamiętają
Schodzę piętro niżej i pukam do drzwi starszej kobiety, która mieszka tu od lat 80.
– Nowi są w porządku, ale my pamiętamy, co się tam działo.
Nie chce mówić o szczegółach, ale na pytanie, czy kiedyś słyszała coś dziwnego, tylko się uśmiecha.
– Słyszałam więcej, niż bym chciała. I powiem tyle – ja bym tam nie zamieszkała.
Czy można zapomnieć?
W Polsce nie ma przepisów zobowiązujących sprzedających do informowania o tragicznej historii nieruchomości. Ludzie kupują mieszkania, nie wiedząc, że w nich rozegrały się prawdziwe dramaty. Ale czy da się zapomnieć?
Rodzina, która tu teraz mieszka, twierdzi, że tak. Sąsiedzi – niekoniecznie. A ja, wychodząc z tego mieszkania, czuję, że historia tego miejsca nadal gdzieś tu krąży. I choć nikt już nie pyta o duchy, to pamięć wciąż pozostaje.