Przeciwniczka Igi Świątek wycofuje się! Nagła zmiana przed meczem Polski w Seulu
Seul, Korea Południowa – Atmosfera w hali olimpijskiej w Seulu, która miała być areną kolejnego triumfu, gęstniała z godziny na godzinę. Polska reprezentacja w Pucharze Billie Jean King, prowadzona przez niekwestionowaną liderkę, Igę Świątek, szykowała się do decydującego ćwierćfinałowego pojedynku z gospodyniami. Nagle, jak grom z jasnego nieba, nadeszła wiadomość, która zmieniła wszystkie taktyczne plany i rzuciła cień niepewności na polski obóz: Jang Su-jeon, nr 1 Korei Południowej i główna nadzieja drużyny gospodarzy, doznała kontuzji kostki podczas porannego treningu i musiała wycofać się z zawodów.
Wydarzenie to wywołało natychmiastową lawinę komentarzy, spekulacji i pytań. Dla kibiców na całym świecie, a szczególnie w Polsce, był to moment mieszanych uczuć: z jednej strony ulga, że Iga nie będzie musiała mierzyć się z trudną, wspieraną przez własną publiczność rywalką, z drugiej – niepokój o formę i koncentrację polskiej mistrzyni, która przygotowywała się mentalnie i taktycznie do zupełnie innego meczu.
„To zawsze jest gigantyczna zmiana psychologiczna” – przyznał w krótkim wywiadzie dla polskich mediów kapitan reprezentacji, Tomasz Wiktorowski. Jego gabinet w tym czasie przypominał sztab wojskowy w przededniu bitwy, z tą różnicą, że plany taktyczne rozsypały się jak domek z kart. „Przez tydzień analizowaliśmy każdy filmik z Jang, każdy jej mecz z ostatnich miesięcy. Iga wiedziała, na co ma iść, jak grać, jak rozłożyć siły. Nagle ten plan przestaje istnieć. Zamiast znanej przeciwniczki, czeka nas zagadka. To test nie tylko umiejętności, ale przede wszystkim głowy”.
Zagadką okazała się być Lee Hae-in, młoda, 19-letnia tenisistka, dopiero co wchodząca do światowej czołówki, zajmująca miejsce o ponad sto pozycji niżej w rankingu WTA niż Świątek. Tenisowi eksperci określali ją mianem „dzikiej karty” – grająca bez żadnej presji, z niczego nie straci, a wszystko może zyskać. Jej styl gry, agresywny i nieprzewidywalny, oparty na ryzykownych winnerach, mógł być niewygodny dla każdego, kto spodziewa się standardowego rhythmu.
W oczach wielu był to scenariusz idealny na potencjalną sensację. Iga Świątek, znana z żelaznej dyscypliny i drobiazgowych przygotowań, została postawiona w sytuacji, której nie lubi najbardziej – sytuacji niepewności.
Samą Igę widziano tego dnia późnym popołudniem na korze treningowym. Jej sesja trwała dłużej niż zwykle. Miny była poważna, skupiona. Nie śmiała się tak swobodnie, jak podczas poprzednich dni. Widać było, że przerzucenie się mentalne na nowego rywala pochłaniało ją całkowicie. Trenerzy pracowali z nią nad krótkimi piłkami i natychmiastowym zamykaniu akcji przy siatce – przewidywali, że Lee będzie grać bardzo ofensywnie, próbując zaskakiwać.
„To mecz, w którym kluczowe są pierwsze gry” – mówiła Świątek dziennikarzom tuż przed wejściem na kort. „Muszę jak najszybciej znaleźć swój rytm, oswoić jej grę, nie dać się ponieść ewentualnym nerwom, które zawsze towarzyszą takim zmianom. Lee nie ma nic do stracenia, więc będzie rzucać na oślep. Moja praca to zachować zimną krew i grać swojego tenisa, punkt po punkcie”.
Hala w Seulu wypełniona po brzegi, choć rozczarowana brakiem swojej gwiazdy, i tak stworzyła gorącą, nieprzyjazną atmosferę. Każdy dobry piłka Koreanki była witana wrzaskiem, każdy błąd Polki – cichą satysfakcją. Lee Hae-in, ubrana na jaskrawy czerwono, rzeczywiście grała tak, jak przewidywano: bez opamiętania, z odwagą, która graniczyła z brawurą. Pierwsze gry toczyły się na krawędzi.
Iga, początkowo zaskoczona tempem i bezrefleksyjnością młodej rywalki, popełniła kilka niecharakterystycznych błędów. Przegrała pierwszy gem swojego servisu. W tłumie poczuć można było drżenie. Czyżby miała się spełnić czarna wizja „meczu-pułapki”?
Lecz to właśnie w takich momentach widać prawdziwych mistrzów. Świątek, po kilku wymianach, jakby „poczuła” piłkę i grę przeciwniczki. Jej oczy, wcześniej pełne koncentracji, zyskały nowy, ostry blok. Przestała próbować grać „przeciwko” komuś, kogo nie znała, a zaczęła grać „swoją” grę. Pierwsze forehandy zaczęły brzmieć jak armatnie wystrzały, bekhendy wyznaczały rytm, a słynny topspin zalewał Lee, która powoli zaczynała tonąć w własnych, coraz częstszych, nietrafionych riskach.
Przewaga Polki stawała się miażdżąca. Jej tenis, z początku nieco spięty, stał się płynny i dominujący. Z 1-2, Iga wygrała jedenaście gemów z rzędu, kończąc mecz wynikiem 6-2, 6-0 w niespełna godzinę. Było to nie tyle zwycięstwo, co demonstracja siły i klasy. Pokazanie, że prawdziwa nr 1 świata potrafi dostosować się do każdej, nawet najbardziej nagłej zmiany, i wyjść z niej obronną ręką.
Po meczu, przy siatce, Iga pocieszała zapłakaną Lee, szepcząc jej kilka ciepłych słów do ucha. To był gest klasy i sportowego ducha. Później, na konferencji prasowej, podkreślała szacunek dla rywalki i trudności, jakie niesie ze sobą taka zmiana.
„To nigdy nie jest łatwe. Ona rzuciła się na głęboką wodę i walczyła do końca. Szanuję to. Dla mnie to była lekcja elastyczności. Cieszę się, że mimo wszystko udało mi się znaleźć rozwiązanie i zagrać stabilnie dla drużyny”.
Nagła zmiana w Seulu mogła być pułapką. Dla Igi Świątek stała się jedynie kolejnym dowodem jej niezwykłej dojrzałości i umiejętności adaptacji, które czynią ją nie tylko doskonałą sportsmenką, ale i prawdziwą liderką, zdolną poprowadzić Polkę do historycznego sukcesu w Pucharze Billie Jean King. Jej droga po tytuł trwa dalej, ale ten mecz na długo zapisze się w pamięci jako ten, w którym polska mistrzyni pokonała nie tylko rywalkę po drugiej stronie siatki, ale przede wszystkim wyzwanie rzucone jej przez kapryśny los.