Podziwiamy tego Tuska. My się poddajemy, a on nie. Mógłby mieć to w doooopie!
W czasach, gdy wielu z nas zniechęca się po pierwszym niepowodzeniu, gdy rezygnujemy, widząc jak trudna jest droga, on pokazuje coś zupełnie odwrotnego. Donald Tusk, niezależnie od sympatii politycznych, jest przykładem niezłomności i konsekwencji. Można się z nim nie zgadzać, można mieć inne poglądy, ale jedno trzeba mu przyznać – ten człowiek się nie poddaje.
Przez lata był krytykowany, atakowany z każdej strony – zarówno przez przeciwników, jak i dawnych sprzymierzeńców. Ciągle wszyscy „wieszają na nim psy”, wyszydzają, próbują go zniechęcić. I nic. On idzie dalej. Facet ma jaja, żeby walczyć o to, w co wierzy, nawet jeśli cały świat mu mówi, że nie warto. W tym właśnie jest coś niezwykłego. W świecie pełnym kalkulacji, interesowności i szybkiego zniechęcenia, Tusk zachowuje się jak ktoś, komu jeszcze zależy.
Przypomnijmy sobie, że mógł już dawno przejść na polityczną emeryturę. Był premierem, był szefem Rady Europejskiej – jednym z najważniejszych stanowisk w Unii Europejskiej. Mógł spokojnie odpoczywać, pisać książki, wykładać na uczelniach albo żyć w ciszy i spokoju z dala od medialnej burzy. Ale nie – wybrał powrót do Polski, do trudnej, brudnej i nieprzewidywalnej polityki krajowej. Dlaczego? Bo, jak sam mówi, „nie mógł patrzeć na to, co się dzieje”. Bo czuł odpowiedzialność. Bo ktoś musiał spróbować.
I właśnie to najbardziej porusza. Że ktoś, kto miał wszystko, kto naprawdę nie musiał się już o nic bić, jednak stanął do walki. To wymaga odwagi. To wymaga charakteru. A my? My często rezygnujemy z marzeń, z walki o lepsze jutro, tylko dlatego, że coś poszło nie po naszej myśli. Wzruszamy ramionami i mówimy „to nie ma sensu”. A on – Tusk – mógłby tak samo. Mógłby powiedzieć: „mam to gdzieś”, „niech sobie robią co chcą”. Ale nie zrobił tego.
Nie chodzi tu nawet o samego Tuska jako człowieka czy polityka. Chodzi o symbol. O postawę, która mówi: „nigdy się nie poddawaj”. Taka postawa powinna być inspiracją. Bo czy nie marzymy o społeczeństwie, w którym ludzie nie odwracają głowy od problemów? W którym ktoś, widząc niesprawiedliwość, reaguje? Tusk, jakby nie patrzeć, pokazuje, że można. Że warto. Nawet jeśli cena jest wysoka.
Przecież on doskonale wie, że każda decyzja, każdy ruch będzie analizowany, przekręcany, wyśmiewany. Wie, że nigdy nie zadowoli wszystkich. Ale nie po to wrócił. On nie wrócił po poklask, tylko po to, by zmieniać. By walczyć. I robi to, co uważa za słuszne, mimo że to kosztuje go mnóstwo energii, zdrowia, może i życia prywatnego.
Dlatego właśnie powinniśmy wziąć z niego przykład. Nie chodzi o ślepe uwielbienie, nie chodzi o to, by zgadzać się z każdą jego decyzją. Chodzi o to, by zobaczyć w nim człowieka, który nie zrezygnował. Który nie pozwolił, by inni za niego decydowali. Który nie bał się powiedzieć: „to jest mój kraj, moja sprawa i nie zamierzam stać z boku”.
I tak, można się z nim nie zgadzać. Można mieć inne zdanie na temat jego polityki, wyborów, strategii. Ale nie można mu odmówić jednej rzeczy – odwagi. Bo w tych czasach to właśnie odwaga jest najbardziej deficytowym towarem. I może dlatego jego postawa tak rzuca się w oczy.
Niech więc będzie przykładem dla nas wszystkich. Dla tych, którzy już stracili nadzieję. Dla tych, którzy mają dość, którzy są zmęczeni, zniechęceni. Bo dopóki są tacy ludzie jak on, to jeszcze nie wszystko stracone. To jeszcze warto próbować. Warto walczyć. Warto mieć odwagę być wiernym sobie.