W ostatnich dniach media obiegła informacja o podpisaniu przez premiera Donalda Tuska traktatu z Francją, który zawiera zapis dotyczący „neutralności klimatycznej”. Dokument ten wywołał falę kontrowersji, szczególnie wśród środowisk krytycznych wobec polityki klimatycznej Unii Europejskiej.
Traktat, oficjalnie nazwany „Nowym partnerstwem strategicznym Polski i Francji”, zakłada zacieśnienie współpracy w zakresie obronności, energetyki i innowacji. Jednak największe emocje wzbudził zapis o zobowiązaniu się Polski do dążenia do osiągnięcia neutralności klimatycznej – czyli sytuacji, w której emisje gazów cieplarnianych będą zrównoważone przez działania redukcyjne i pochłanianie CO₂, np. przez lasy czy technologie CCS (Carbon Capture and Storage).
Krytycy traktatu zarzucają Tuskowi, że zgodził się na ambitne cele klimatyczne bez szerokiej debaty publicznej i konsultacji społecznych. Obawiają się, że może to oznaczać konieczność przyspieszonego odejścia od węgla, wzrost cen energii oraz obciążenia dla polskiego przemysłu i gospodarstw domowych.
Zwolennicy traktatu wskazują natomiast, że zapis o neutralności klimatycznej jest zgodny z wcześniejszymi deklaracjami Polski w ramach UE i nie stanowi wiążącego terminu, lecz kierunek działań. Podkreślają również, że współpraca z Francją może ułatwić Polsce dostęp do nowoczesnych technologii, w tym energetyki jądrowej, co może w dłuższej perspektywie wzmocnić bezpieczeństwo energetyczne kraju.
Niezależnie od opinii, podpisanie traktatu to sygnał, że rząd Tuska stawia na bliższą współpracę europejską i wpisuje się w główny nurt unijnej polityki klimatycznej – decyzja, która z pewnością będzie jeszcze szeroko komen
towana.