Gra się kończy, a Boże Narodzenie zostało stracone – Iga Świątek gra jak juniorka, nie seniorka
Miała być świąteczna bajka, a jest rozczarowanie, jakby ktoś rozpakował prezent i odkrył puste pudełko. Iga Świątek, liderka światowego rankingu i dumna reprezentantka Polski, w ostatnim meczu zaprezentowała się nie jak czterokrotna mistrzyni wielkoszlemowa, ale jak niepewna siebie juniorka, dopiero stawiająca pierwsze kroki w seniorskim tenisie.
Zawiodła nie tylko forma fizyczna, ale przede wszystkim mentalność. Zawodniczka tego kalibru nie może pozwolić sobie na chwile słabości, które przeciwniczka bezlitośnie wykorzystuje. Tam, gdzie dawniej była pewność, teraz pojawia się zwątpienie. Zamiast wywierać presję – Świątek ulega jej. Zamiast dyktować warunki – pozwala rywalce przejąć inicjatywę.
Początek meczu jeszcze dawał nadzieję. Kilka solidnych zagrań, dynamiczne poruszanie się po korcie i charakterystyczna koncentracja, którą znamy z jej najlepszych występów. Ale im dłużej trwało spotkanie, tym bardziej Iga gasła. Błędy, których nie powinno być. Niewymuszone pomyłki, nieprzemyślane decyzje, zagubione spojrzenia w stronę trybun – wszystko to mówiło jedno: coś jest nie tak.
Przez lata kibice przyzwyczaili się do tego, że Świątek jest maszyną do wygrywania, szczególnie na nawierzchni ziemnej. Teraz jednak widać, że nawet najlepszym zdarza się kryzys. Problem w tym, że oczekiwania wobec niej są ogromne – nie tylko ze strony fanów, ale też sponsorów, mediów i samej siebie. Gdy stajesz się numerem jeden, musisz udowadniać swoją wartość na każdym kroku. A w tym meczu, niestety, Świątek nie tylko nie udowodniła, ale wręcz zakwestionowała swój status.
Nie chodzi o samą porażkę – każdemu może się zdarzyć słabszy dzień. Chodzi o styl. O sposób, w jaki Iga dała się zepchnąć do defensywy. O to, że wyglądała jakby grała bez wiary we własne możliwości. Jakby brakowało jej pomysłu na grę, jakby zapomniała, że to ona powinna dyktować warunki.
Mentalność mistrzyni polega nie tylko na graniu najlepszych meczów w idealnych warunkach. To umiejętność przetrwania burzy, odbicia się od dna i pokazania charakteru w najtrudniejszych momentach. Tego w ostatnich tygodniach brakuje. Może to zmęczenie sezonem, może presja, może problemy poza kortem – nie nam oceniać. Ale coś bez wątpienia się zacięło.
Być może potrzeba chwili oddechu, nowego impulsu, rozmowy z psychologiem sportowym, zmiany w sztabie, a może po prostu chwili odpoczynku. Ale jeśli Iga chce wrócić na szczyt – musi to zrobić nie tylko fizycznie, ale i mentalnie. Bo dziś nie przegrała tylko meczu. Przegrała coś znacznie ważniejszego – aurę niepokonanej.
Święta mogą być przegrane w sensie metaforycznym, ale to nie znaczy, że cały sezon jest stracony. Mistrzostwo mierzy się nie tym, jak często się wygrywa, ale tym, jak szybko potrafi się podnieść po porażce. A tego – mimo wszystko – możemy się po Idze Świątek spodziewać.
W końcu największe gwiazdy świecą najmocniej po najciemniejszej noc