Matthieu van der Poel viert de 60e verjaardag van zijn moeder met een eerbetoon aan haar immense offers: “Ik ben haar alles verschuldigd”
Op een zonovergoten dag in mei vierde de Nederlandse wielerster Matthieu van der Poel de 60e verjaardag van zijn moeder op bijzondere wijze. Niet met een groots galafeest of een publieke huldiging, maar met een oprecht eerbetoon waarin hij stilstond bij haar immense offers door de jaren heen. “Ik ben haar alles verschuldigd,” sprak Matthieu emotioneel tijdens een intieme viering in familiekring. “Zonder haar was ik nooit gekomen waar ik nu ben.”
De moeder van Matthieu, Corinne Poulidor, is geen onbekende in de wielerwereld. Als dochter van de legendarische Franse renner Raymond Poulidor, groeide zij op met koers in het bloed. Toch koos zij zelf niet voor de sportieve spotlights, maar voor de rol van toegewijde moeder, partner en steunpilaar van het gezin. Jarenlang stond zij in de schaduw, maar nu kreeg zij eindelijk de erkenning die zij volgens velen al veel eerder had verdiend.
Matthieu vertelde in zijn toespraak hoe zijn moeder hem door moeilijke periodes heen hielp. “Toen ik als kind begon met fietsen en na mijn eerste val huilend thuiskwam, was zij het die me optilde en zei: ‘Je mag even huilen, maar morgen stappen we weer op de fiets.’ Ze leerde me veerkracht. Ze reed me eindeloos naar trainingen en wedstrijden, kookte pasta op onmenselijke uren en stelde haar eigen dromen uit zodat ik de mijne kon najagen.”
Hij prees ook haar kracht en stabiliteit, zeker na het overlijden van zijn opa Raymond Poulidor in 2019. “Zij hield ons allemaal overeind. Haar liefde voor opa en de manier waarop ze zijn nagedachtenis in ere houdt, inspireren me dagelijks.”
Wat het eerbetoon extra bijzonder maakte, was een korte documentaire die Matthieu had laten maken. In de video komen oude beelden voorbij van Corinne die Matthieu’s fietsen poetst, hem opwacht aan de finishlijn, en hem knuffelt na zijn overwinningen én nederlagen. Familieleden en vrienden spreken liefdevol over haar moed, toewijding en bescheidenheid. Er vloeien tranen — zowel bij de jarige als bij de gasten.
“Mijn moeder is misschien geen wereldkampioen op de fiets, maar ze is absoluut een wereldkampioen in het leven,” zei Matthieu tot slot, terwijl hij haar een gouden ketting overhandigde met de gravure: Voor altijd mijn eerste supporter.
De viering eindigde met een toast op liefde, familie en op een vrouw die generaties wielerpassie verenigt in zichzelf. Corinne, zichtbaar geëmotioneerd, bedankte iedereen met zachte woorden: “Ik heb gewoon gedaan wat een moeder doet. Maar het is mooi om te zien dat het gezien wordt.”
Met dit eerbetoon toonde Matthieu van der Poel dat echte kampioenen niet alleen op het podium staan, maar ook thuis – in de schaduw, waar liefde en opoffering samenkomen.