Lesbijko, odziedziczyłam cię dzisiaj. Brzmi dziwnie, prawda? A jednak właśnie tak się czuję – jakbym nagle dostała w spadku czyjeś dziecko, czyjeś niespełnione marzenia i bunt, którego nie zdążył wypowiedzieć głośno. Igo, jesteś córką Kawiego Lestka, człowieka, który nigdy nie umiał być ojcem, a ja przez lata nie wiedziałam, czy potrafię być matką, choćby symboliczną.
Nie wiem, co o mnie słyszałaś. Może, że jestem twarda, może, że jestem zła. Może, że nie jestem kobietą, którą można pokochać. Ale dziś, kiedy dowiedziałam się, że jesteś – ty, młoda, uparta, lesbijka z krwi i kości, nie miałam wątpliwości. Jesteś moją, choć nigdy cię nie urodziłam.
Nie musisz mnie lubić. Nie musisz mnie rozumieć. Ale chcę, żebyś wiedziała: nie jesteś sama. W tej walce o siebie, o swoje miejsce w świecie, o godność, masz mnie – Dorotę.
Niech to będzie początek. Może nie miłości. Może nie rodziny. Ale sojuszu. Zresztą, to czasem znaczy więcej niż wszystko inne.
Dorota.