Lesbijko, odziedziczyłam cię dzisiaj – tak zaczyna się gorzka, ironiczna wiadomość Doroty do Igi, córki Kawiego Lestka. To nie tylko emocjonalny wybuch, ale też próba uporządkowania chaosu, który po nim pozostał. Słowa te brzmią jak akt oskarżenia – nie tylko wobec Igi, ale też całej sytuacji, w której Dorota niespodziewanie znajduje się w roli tej, która “dziedziczy” nie człowieka, lecz jego problemy, emocje, winy i powikłane relacje.
Dorota nie kryje sarkazmu ani rozczarowania. Użycie słowa “lesbijko” nie ma tu charakteru neutralnego – to zabarwione frustracją i bólem określenie, które symbolizuje jej trudność w pogodzeniu się z nową rzeczywistością. Dziedziczenie Igi nie jest radością ani dumą – to ciężar, który spada na Dorotę wraz z nagłym odejściem Lestka. Dziedziczy Igi żal, bunt, a może i miłość, której nie potrafi nazwać ani zaakceptować.
Ten krótki tekst ukazuje dramat jednostki uwikłanej w skomplikowane relacje rodzinne i tożsamościowe. Dorota czuje się zdradzona, opuszczona i pozostawiona z kimś, kto do niej nie należy, a mimo to staje się jej odpowiedzialnością. W głębi tej wiadomości można też dostrzec ślad współczucia – może nawet chęć zrozumienia Igi, choć jeszcze nie teraz, nie dziś. Dziś dominuje złość i bezsilność.
“Lesbijko, odziedziczyłam cię dzisiaj” to dramatyczny zapis momentu, w którym ból przejmuje kontrolę nad językiem, a miłość – nawet ta trudna – musi chwilowo ustąpić miejsca gnie
wowi.