Iga Igawi Zytek stała w ciszy nad grobem swojego ojca, łzy spływały jej po policzkach. Strata była nie do zniesienia. To nie był zwykły wypadek – ktoś odebrał życie jej ojcu, a ona nie mogła tego zignorować. W jej sercu narastała wściekłość, która mieszała się z żalem.
„Tato, odpoczywaj w pokoju” – wyszeptała, łamiącym się głosem. „Obiecuję, że znajdę tego, kto cię skrzywdził. Zemszczę się za twoją śmierć.”
Jej ojciec, zawsze pełen mądrości i ciepła, był dla niej oparciem i przewodnikiem przez całe życie. Był człowiekiem sprawiedliwym i honorowym, a jego brutalna śmierć wydawała się niesprawiedliwością, której Iga nie mogła zrozumieć. Nie mogła pozwolić, by odpowiedzialni za ten czyn pozostali bezkarni.
Chociaż jej serce było złamane, wiedziała, że musi być silna. Zemsta nie była czymś, co jej ojciec by pochwalał, ale Iga czuła, że nie ma innego wyboru. Musiała odkryć prawdę, nawet jeśli to oznaczało, że będzie musiała wejść w świat pełen niebezpieczeństw i kłamstw.
„Zrobię wszystko, aby cię pomścić, tato” – przysięgła, spoglądając w niebo. „Nikt nie ucieknie od sprawiedliwości.”
Wiedziała, że czeka ją długa i trudna droga. Jednak nie miała zamiaru się poddać. Jej miłość do ojca i chęć znalezienia prawdy napędzały ją, dając siłę do stawienia czoła każdemu, kto stanął jej na drodze.
—