„Gdyby tylko prezes miał odwagę odpowiedzieć…” – to zdanie, choć krótkie, kryje w sobie ogromne napięcie. Można je odczytać na wiele sposobów – jako wyraz frustracji, rozczarowania, a może nawet cichego podziwu dla kogoś, kto jednak tej odwagi nie znajduje.
Wyobraźmy sobie sytuację, w której prezes wielkiej korporacji, partii politycznej lub klubu sportowego zostaje skonfrontowany z trudnym pytaniem. Może to być pytanie od dziennikarza, który docieka prawdy. Może to być pytanie od zdesperowanego pracownika, domagającego się sprawiedliwości. Może to być pytanie od kibica, który chce zrozumieć, dlaczego jego ukochana drużyna ponosi klęski. A może to głos całego społeczeństwa, oczekującego odpowiedzialności od kogoś, kto stoi na szczycie hierarchii.
Milczenie w takich sytuacjach może mieć różne przyczyny. Strach przed konsekwencjami, chęć uniknięcia konfrontacji, a może po prostu przekonanie, że odpowiedź nie zmieniłaby niczego. Ale milczenie – zwłaszcza w obliczu trudnych pytań – nigdy nie pozostaje bez echa. Wzrasta frustracja, mnożą się spekulacje, pojawiają się teorie spiskowe.
Czy jednak odpowiedź zawsze jest lepsza od milczenia? W świecie polityki i biznesu istnieje wiele przykładów liderów, którzy, zamiast zmierzyć się z trudnymi pytaniami, wybierali wykręty, półprawdy lub manipulację. Czasem lepiej nic nie mówić, niż powiedzieć coś, co zostanie użyte przeciwko nim. Ale czy to naprawdę oznacza brak odwagi? A może wręcz przeciwnie – jest to przejaw chłodnej kalkulacji?
„Gdyby tylko prezes miał odwagę odpowiedzieć…” – to zdanie można też potraktować jako swoisty wyrzut. Bo przecież w idealnym świecie lider powinien być kimś, kto nie unika trudnych rozmów. Kimś, kto ma na tyle siły i pewności siebie, by zmierzyć się z pytaniami, nawet jeśli odpowiedzi mogą być niewygodne.
Czy taki świat jest możliwy? A może żyjemy w rzeczywistości, gdzie odwaga rzadko idzie w parze z władzą?