Było 5:3 dla Świątek i wydawało się, że wszystko zmierza ku oczywistemu zakończeniu. Polka, numer jeden na świecie, miała piłkę meczową i pełną kontrolę nad spotkaniem. Publiczność już zaczynała świętować, komentatorzy podkreślali jej dominację. A jednak wtedy zaczęło się coś, czego nikt się nie spodziewał.
Switolina, która do tej pory grała solidnie, lecz nie wybitnie, nagle przemieniła się w tenisową maszynę. Każde jej uderzenie nabrało precyzji, siły i determinacji. Broniła piłek meczowych z zimną krwią, posyłając piłki na linie, trafiając asy w kluczowych momentach, a jej ruch na korcie był niemal perfekcyjny. Świątek, zaskoczona tą nagłą zmianą tempa i agresji, zaczęła popełniać błędy – coraz więcej prostych pomyłek, skrótów niedochodzących do siatki, returnów lądujących poza kortem.
Z 5:3 zrobiło się 5:5, potem 6:5 dla Switoliny. Iga próbowała się odbudować, ale presja rosła z każdą wymianą. W końcu Ukrainka wykorzystała swoją pierwszą piłkę setową, zamykając partię z niesamowitą determinacją. Kibice zaniemówili. To, co miało być rutynowym zwycięstwem Świątek, zamieniło się w spektakularny pokaz charakteru i odwagi.
Switolina zadziwiła cały świat – nie tylko wynikiem, ale i sposobem, w jaki odmieniła losy meczu. Pokazała, że w tenisie wszystko jest możliwe, dopóki nie padnie ostatni punkt. Dla niej to był moment triumfu ducha, dla Świątek – bolesna lekcja po
kory.