## 77 minut i koniec meczu mistrzyni Australian Open!
**77 minut i koniec meczu mistrzyni Australian Open!** Slogan ten rozbrzmiewał już w głowach komentatorów, wibrował w nerwach tłumu na Rod Laver Arena, zapisywał się w historii. Aż **trzy piłki meczowe** miała w swoim ręku, ta, która od lat władała tymi kortami. Teraz, przy własnym serwisie, prowadząc 6-4, 5-4, 40-0, stała o krok od obrony tytułu. Tlen stawał się ciężki, kleisty od napięcia i australijskiego upału.
* **Pierwsza piłka meczowa.** Podanie – klasyczne, mocne, na “T”. Rywalka, młoda pretendentka, o której mówiono, że “przychodzi po swoje”, ledwo musnęła piłkę, odbijając ją w siatkę. Tłum zawył z ulgą i triumfem. *To już koniec?* – zdawali się pytać spojrzeniami. Mistrzyni przeszła kilka kroków, skupiona, zimna jak lód. Nie świętowała. Jeszcze nie.
* **Druga piłka meczowa.** Podanie znów dobre, tym razem na korpus. Pretendentka jednak znalazła odpowiedź – mocny return prosto w środek kortu. Rozpętała się wymiana, krótka, nerwowa. Mistrzyni, może odrobinę zaskoczona pewnością młodej rywalki, poszła po zwycięstwo forhendem w linii… Piłka uderzyła w taśmę siatki i wróciła na jej stronę. **40-15.** Szmer niedowierzania. Pierwsza rysa na pewności siebie. Pretendentka zacisnęła pięść, niemal niewidocznie. To nie był błąd, to był sygnał: *Walczę*.
* **Trzecia piłka meczowa.** Cisza zapadła gęstsza od mgły. Mistrzyni przetarła czoło opaską. Podanie – nieco mniej pewne, może odrobinę krótsze. Pretendentka ruszyła jak sprężyna. Jej backhandowy return był pociskiem, niskim i płaskim, przecinającym kort tuż przy linii serwisowej. Mistrzyni zareagowała ułamek sekundy za późno. Jej rozpaczliwy półwolej przeleciał metr nad polem końcowym. **40-30.** Tłum zamarł. Zamiast dźwięku punktu, rozległ się jęk tysięcy gardeł. Na twarzy mistrzyni pojawiło się pierwsze, prawdziwe zdumienie, szybko zastąpione skupieniem, ale już z nutą niepokoju. Te trzy piłki meczowe, które miały być szybkim finałem, nagle stały się ciężarem. Młoda rywalka, która powinna być już pokonana, stała niewzruszenie. Jej wzrok, utkwiony w przeciwniczce, nie błyskał strachem, tylko żelazną determinacją. **77 minut meczu nagle wydłużyło się w nieskończoność.** Historia, gotowa do zapisania się jednym zdaniem, otworzyła nowy, nieprzewidziany rozdział. Tytuł wciąż wisiał w powietrzu, ale teraz pachniał nie pewnością, lecz walką. Koniec? To dopiero miało nadejść – i nikt nie wiedział, po czyjej stronie. Adrenalina, która przed chwilą opadała, uderzyła z nową siłą, mieszając się z zapachem spalonej kortowej nawierzchni i straconej szansy. Mecz ożył na nowo.